ไม่รู้ว่าคนเราสามารถให้อภัยคนรักได้กี่ครั้ง แต่ครั้งนี้มันคงเป็นครั้งสุดท้าย...สำหรับเธอ “สรุปจะเลิกกันให้ได้ใช่ไหม ?” “ค่ะ” ใยไหมสบนัยน์ตาเข้มอย่างแน่วแน่ แวบหนึ่งเธอเห็นแววตาของเขาวูบไหวไปชั่วขณะ แต่มันก็แค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น “เพราะไหมไม่ได้รู้สึกกับพี่มาร์ชเหมือนเดิมแล้ว” “ตัดใจง่ายดี ก็ดี...” ณกรหัวเราะร่วน ยกมือเสยผมลวกๆ โดยที่ไม่รู้ตัวว่าเผลอขมวดคิ้วจนเป็นปม และมันเป็นท่าทีเวลาที่เขาเกิดความหงุดหงิดเมื่อมีอะไรไม่ได้ดังใจ “ต่อไปพี่จะได้ไม่ต้องมานั่งเป็นห่วงความรู้สึกใครอีก พี่จะใช้ชีวิตอย่างที่พี่อยากใช้” “…” “ถึงตอนนั้น ต่อให้ไหมบอกรักพี่อีกกี่ร้อยครั้ง ถ้าพี่ไม่กลับมา...ไหมก็อย่าโทษพี่แล้วกัน” ใยไหมปวดแปลบอยู่ในอก จริงอยู่ที่เธอเลือกตัดใจแบบหักดิบ เธอต้องการมูฟออนจากความรักครั้งนี้ แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าจะทำมันสำเร็จในเพียงไม่กี่วัน ดังนั้นถ้อยคำเสียดแทงหัวใจของณกรนั้น ยังสร้างความเจ็บปวดให้กันอยู่ดี มีแต่ความเงียบงันโรยตัวปกคลุมบริเวณนี้ ณกรมองเจ้าของใบหน้างามที่ยังนั่งนิ่ง ยอมรับว่าเขาเองก็ใจหายไม่น้อยที่สุดท้ายแล้วความสัมพันธ์ของเราทั้งสองคนต้องจบลง แต่ทำไงได้ต่อให้ใยไหมให้โอกาสเป็นครั้งสุดท้าย โดยการบอกความจริงกับครอบครัว เขาก็ยังยืนยันคำเดิม เขายังไม่พร้อม... “พี่มาร์ชคะ” เสียงหวานดังขึ้นรั้งปลายเท้าทำให้ชายหนุ่มต้องหยุดชะงัก ณกรหันกลับไปมองคนตัวเล็กมุมปากหยักยกขึ้นสูง “ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา ขอให้เส้นทางเดินของพี่มีแต่เรื่องราวดีๆ” ริมฝีปากบางคลี่ยิ้ม แต่มันกลับทำให้คนมองรู้สึกจุกอยู่ในลำคอ “ไหมก็ใช้ชีวิตของตัวเองให้ดีเหมือนกัน” น้องไหม... “โชคดีนะคะ”