“ที่เราทำอยู่ในตอนนี้ ผมเอาเปรียบคุณเกินไปหรือเปล่า” “ป่านรับข้อเสนอเพราะต้องการแลกกับอะไร คุณก็รู้ดีนี่คะ” “ไม่อยากให้คุณตีคุณค่าตัวเองไปทางนั้น” ดลกรจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโต เพิ่งรู้ว่าเขาชื่นชอบยามที่ปารวีมองหน้ากันแบบนี้ เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักและไม่เคยเรียกร้องหรือทำอะไรให้เขาต้องลำบากใจ “บอกตามตรงว่าผมค่อนข้างรู้สึกดีกับการที่มีคุณอยู่ข้างๆ” “…” “แต่ผมไม่พร้อมกับการผูกมัดหรือแม้แต่สร้างครอบครัวกับใคร” ฟังดูมันอาจเห็นแก่ตัว แต่ชายหนุ่มไม่อยากดึงรั้งให้ปารวีจมจ่ออยู่กับเขาเพียงคนเดียว “คุณอย่าได้เผลอมีความรู้สึกดีๆ กับผมเลยนะ” “เพราะผมคงตอบรับหรือรับผิดชอบความรู้สึกพวกนั้นไม่ได้ เข้าใจใช่ไหม” “ป่านเข้าใจค่ะ” “แค่มีความสุขกับสิ่งที่ทำก็พอ” ริมฝีปากหนากดแนบไปกับเรียวปากบาง ก่อนจะบอกเสียงพร่า “วันไหนถ้าคุณเจอคนที่ตัวเองรัก คุณจะเป็นฝ่ายหยุดความสัมพันธ์นี้ก็ได้” “…” “ผมก็เหมือนกัน” คนพูดใช้สองมือประคองวงหน้างาม แวบหนึ่งดลกรเห็นดวงตาคู่งามสั่นไหวแต่ก็เพียงชั่วครู่เท่านั้นมันก็กลับมาราบเรียบดังเดิม “ถ้าวันหนึ่งผมเจอคนที่ใช่ ก็อาจจะต้องหยุดเรื่องของเรา” ปารวีเก็บความเจ็บปวดไว้ภายใต้รอยยิ้ม ที่ผ่านมาดลกรชัดเจนและขีดเส้นชัดเสมอระหว่างความสัมพันธ์ลับๆ ของเรา กฎที่เขาตั้งขึ้นนั้นเธอทั้งอ่านและรับฟังอย่างเข้าใจ แต่กลับทำไม่ได้...