“เธอไม่มีสิทธิ์กอดฉัน ห้ามแตะตัวฉันถ้าฉันไม่อนุญาต เพราะฉันเกลียดผู้หญิงร้อยเล่ห์ แถมยังสกปรกทั้งตัวและความคิดอย่างเธอที่สุด”

“ถ้ามดสกปรกขนาดนั้นคุณปาลก็...”
น้ำตาเม็ดโตร่วงแหมะลงบนหมอน ชาติที่แล้วเธอไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้ ชาตินี้ถึงต้องมาพบเจอกับพ่อเลี้ยงใจร้ายปากร้ายคนนี้

“ก็อะไร หืม”

ชายหนุ่มถามด้วยโทนเสียงนุ่มขึ้น แต่กลับเย็นยะเยือกเข้าไปถึงกระดูกคนฟังเพราะสายตาที่ส่งมาตรงข้ามกับน้ำเสียงนั้นลิบลับ

“ถ้ามดสกปรก คุณปาลก็ไม่ต้องมายุ่ง”

“อย่ามาทำตัวเหมือนมีสิทธิ์มีอำนาจในบ้านหลังนี้ อิสรภาพของเธอหมดไปตั้งแต่ขึ้นเครื่องมาที่นี่แล้ว” ข้อนิ้วแกร่งไล้ใบหน้าใสตามรอยน้ำตาที่ไหลเป็นทาง “แล้วน้ำตานี่...อย่าทิ้งไว้ให้เป็นสิ่งอัปมงคลบนหมอนฉัน แม้แต่เส้นผมหรือเศษฝุ่นที่ติดตัวเธอมา ก็อย่าให้หล่นติดบนที่นอนฉัน”

สิ่งอัปมงคล...คำนิยามตัวเธอจากปากเขาช่างเจ็บปวดนัก วาจาของเขาราวกับมีดล่องหนที่กรีดเนื้อเถือหนังเธอจนเป็นริ้ว ๆ มากมายจนไม่อาจนับได้ ภูพิงค์ได้แต่บอกตัวเองว่าควรเริ่มทำใจให้ชิน เพราะนี่แค่คืนแรกเท่านั้น

หญิงสาวตาแดงก่ำ ทรวงอกสั่นไหวกระเพื่อมขึ้นลงจากการกลั้นสะอื้น หารู้ไม่ว่านั่นกลับเป็นตัวเร่งอารมณ์ดิบเถื่อนที่มอดลงไปของปาลให้ลุกโชนขึ้นอีกครั้ง

“ทำตัวน่ารักกับฉันให้เยอะ ๆ บางทีฉันอาจจะใจดีไม่รุนแรงกับเธอก็ได้”

“มดจะทำตัวน่ารักกับคนที่ควรน่ารักด้วยเท่านั้น”

“ปากดี” ปาลพูดเสียงดัง “ฉันจะทำให้เธอจำคืนนี้ไปจนตาย”

มือที่กำขมวดบิดผ้าปูที่นอนจนยับยู่อยากยกขึ้นดันไหล่เขานักแต่ก็ไม่อาจหาญถึงขั้นท้าทายคำประกาศิต

“ออกไปเดี๋ยวนี้นะ”

“ออกแน่...” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงพร่าชิดใบหูเล็ก “แต่มันจะออกในตัวเธอ”
โรมานซ์