"โว้ย! กูจะไปทําแท้งที่ไหนดีหว่า!” สองชีวิต ของ ทมยันตี เปิดเรื่องชนิดฟาดตรงจุด ไม่หลงประเด็น ถ้าเป็นสํานวนนักกฎหมายก็เรียกว่า ‘ฟันธง’ กันเลยทีเดียว ขณะผู้ที่กำลังร้องตะโกนอยู่ด้วยประโยคข้างต้นนั้น จริงแท้ก็คือ ‘เด็ก จะเดียงสาสักเท่าไรก็ไม่พ้น เด็ก...อันมีโอกาสพลาดพลั้งกับชีวิตได้มากมาย เพียงแต่ว่า ‘ใคร’ จะยื่นมือเข้าไปค้ำจุนประคับประคองให้ ‘เด็ก’ เหล่านี้ผ่านขวากหนามแห่งชีวิตไปให้ได้ เด็ก ซึ่งในทรรศนะของคุณ ของคนนั้นคนนี้ อาจจะผิดแผกกันไปบ้าง หรืออาจแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน แต่เด็กไม่ว่าเขาจะเกิด ณ ที่ใด ยังมีความหมายเหมือนกันอยู่อย่างหนึ่ง คือ...ความเข้าใจอันบริสุทธิ์ และมวลมนุษย์ “คุณแม่…” ในความมืด หัวใจอ้างว้างเฝ้าคอยหา “บอกกบหน่อย กบควรทำอย่างไร?” ยามเจ็บ ยามทุกข์ทรมาน หัวใจของเด็กย่อมโหยหา หัวใจของเด็กย่อมโหยหาผู้พิทักษ์มิเว้นสักราย หากจะทำอย่างไรเมื่อโลกแต่ละแห่ง บ้านแต่ละหลัง ช่างแตกต่างกันนัก วัตรปฏิบัติก็ไม่เหมือนกัน เด็กควรทำอย่างไร จะได้เป็นที่พอใจของ ‘โลก’ ที่ห้อมล้อมพวกเขาอยู่ โลก…ของบ้าน ไม่เห็นเหมือนของเพื่อนๆ และถ้าไม่ทำอย่างเพื่อน จะทำอย่างใคร? ความมืดที่ล้อมรอบผู้ซึ่งตะโกนอยู่ในยามนี้ ก็เหมือนความมืดมนในการดำรงชีวิต ทุกอย่างไขว่คว้าได้แต่เงา…ไม่ชัดเจน ไม่มีใครบอกเล่า ไม่มีใครนำทาง! มนุษย์ทุกคนต่างมีจุดหมายปลายทาง ไม่มีใครใส่ใจใครโดยแท้จริง ฤาในโลก...ทุกคนต่างก็เป็น ‘คนเจ็บ’ ด้วยกันทั้งสิ้น! นี่คือ ‘สองชีวิต’ นวนิยายสะท้อนเรื่องราวของคนเจ็บ กับปมของบาป หนึ่งในวรรณกรรมชุด ‘ซีรี่ส์นี้ซีเรียส’ ของ ‘ทมยันตี’ เมื่อ ‘ตาของนักเขียน’ ทำหน้าที่เสมือนเลนส์ถ่ายภาพบางส่วนแห่งสังคมที่พบ แล้วนำมาขยายให้ผู้อ่านได้เห็นชัดเจนขึ้น พร้อมกับคำถามถึงกรอบศีลธรรมที่ท้าทายให้ขบคิดในปมอันวนเวียนไม่รู้จบ บาป…แห่งการมิให้เกิด กับ บาป…แห่งการเลี้ยงดูอย่างพิกลพิการ วันนี้เรามี ‘หนทาง’ แล้วหรือยัง หรือเราจะรอให้ถึงวันนั้น วันที่เสียงของผู้ตะโกนก้องทั้งหลาย ส่อสำเนียงว่า…จะไม่ลุกขึ้นมาสู้ชีวิตอีกต่อไป