โอม…ชัยะอุบัติ อิสระไทยคง โอม…ชัยะดำรง คู่ไทยชั่วกาลนาน ที่ประชุมเงียบสงัดคอยสดับโองการ! “อันหานตวดีกระทำการครั้งนี้ ผิดอัชฌาสัยแห่งผู้มีไมตรีต่อกัน ลักลอบทำร้ายเบื้องหลัง วางเล่ห์เพทุบายมิใช่การกระทำแห่งชายชาติทหาร…” จากนั้น สมเด็จพระนเรศวรเจ้า ทรงหลั่งน้ำจากพระสุวรรณภิงคารเหนือพื้นพสุธา ประกาศต่อเทพยดาทุกช่องชั้น ก้องกังวาน “ตั้งแต่วันนี้ กรุงศรีอยุธยา ขาดทางไมตรีกับหานตาวดี มิได้เป็นสุวรรณปฐพีเดียวกันดังแต่ก่อนสืบไป!” คราวเสียกรุง…ครั้งนั้น พุทธศักราช ๒๑๑๒ เสียงร่ำไห้แค้นคั่งท่วมท้นอวลอล คับแค้น…ครั้งนั้นแค้นคับ แน่นอก…หน่วงหนักอกแน่น แทนทด…จักต้องทดแทน จำจาร…รอบแค้นจารจำ ครั้งนี้ ณ พุทธศักราช ๒๑๒๗ ‘อิสระไทยคง ชัยะดำรง’ ถ้อยสะท้อนก้อง ดุจคลื่นในมหานที ‘วันของเรา’ เรานับเนื่องรอคอย ๑๕ ปีเต็ม! และพระราชโองการในวันนั้น นับเนื่องถึงวันนี้ ๔๒๐ ปี…เป็น ๔๒๐ ปี ที่คนไทย หัวใจไทย จำมั่นไม่เคยลืมเลือน! ใช่โอม…ชัยะอุบัติ อิสระไทยคง โอม…ชัยะดำรง คู่ไทยชั่วกาลนาน นี่คือเรื่องราวในประวัติศาสตร์ ที่ผ่านการค้นคว้านับสิบปี ทั้งพงศวดาร หนังสือและตำรางานวิจัยหลากหลายชิ้น รวมทั้งคำให้การต่าง ๆ นำมาเขียนขึ้นเป็นสาระนิยายสามเรื่อง คือ กษัตริยา แก้วกัลยาแห่งแผ่นดิน และ อธิราชา เล่มนี้ ทมยันตี จรดปากกาด้วยวิญญาณ์คารวะบูรพกษัตราธิราช ให้ไทยตระหนักว่า…อิสรภาพ มิใช่แค่หลั่งน้ำจากสุวรรณภิงคาร อิสระจักรักษา ต้องหลังเลือดแลกโลหิตกันอย่างแน่นอน ดินที่เหยียบ คือบ้านกู ถอยไม่ได้ ถอยสักก้าว มันจะได้ มารุกบ้าน ทุกหย่อมหญ้า ทุกเม็ดดิน ทุกหยดธาร ของพวกกู กูสาบาน ไม่ให้ใคร! อธิราชา จึงคือเรื่องจริงของขุนศึกยอดกล้า มหาราชแห่งหัวใจ ผู้ฝากพระนามไว้ จารจารึกในแผ่นดิน นามแห่ง ‘นเรศวรเจ้า’ บอกให้เราจำชั่วนิรันดร์ ณ กาลเวลาอันสำคัญยิ่งของชาติ เราเคยมี ‘บุรุษสุดประเสริฐ บังเกิดในแผ่นดิน’…พระวิสุทธวิญญาณ นานนานจะเกิดมี พอ ธ ปราบสิ้นกลี ธ ก็คือสู่วิมาน เหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ ให้บทเรียนบทสำคัญกับเราเสมอ บทหนึ่งบทนั้นก็คือ ถ้าเราสามัคคี จะมิมีวันแพ้ใคร และผู้นำอันยิ่งใหญ่ ต้องคิดแต่แผ่นดินดล ประโยชน์แห่งทอยราษฎร์ ต้องมากกว่าประโยชน์ตน สุขแห่งประชาชนมาก่อนสุขแห่งผู้นำ มหาราชพระองค์นี้ ใช้ปฐพีเป็นพระแท่นบรรทมใช้หยาดพระเสโทรดแผ่นดิน ให้ชุ่มชื่นยืนยาว และใช้พระอุระเป็นเกราะกำบังเอกราชและคงอิสรภาพให้สมค่าคำ ‘ไทย’! พระองค์ท่าน มีพระน้องยาเคียงข้าง พระเกียรติสองพระองค์ระบือไกล หนึ่งขุนศึกยอดกล้า หนึ่งเสนาธิการชาญยุทธ ต่างเพียงเรียก พระองค์ดำ-พระองค์ขาว หากหัวใจหาญกล้าเฉกเดียวกัน สมเด็จพระนเรศวรเจ้า สมเด็จพระเอกาทศรถ สองกษัตราธิราชเจ้าไม่เคยคำนึงถึงพระองค์ นอกจาก…รบ…รบ…เพื่อแผ่นดิน! ขุนศึก… ทุกห้วงนึกแห่งพระองค์ทรงกล้า เผ่าไทย…เป็นไทย…ตลอดเวลา ไทยไม่ลืมพระบิดาแห่งเผ่าไทย มหาราช ทรงฝากไว้แต่ความยิ่งใหญ่ ไทย…สนองโองการ…ความเป็นไทย ไม่ยอมให้ยึด ‘ไทย’ ไปอีกแล้ว






*101