“การอ่านนิทานให้ลูกฟัง ทำให้เราได้ทำความรู้จักซึ่งกันและกัน ถ้าผิวเผินที่สุด ผมจะรู้ว่า ตอนนี้ลูกอ่านหนังสือได้มากน้อยแค่ไหน และเข้าใจเนื้อหาขนาดไหน เป็นวิธีเห็นพัฒนาการที่ดีกว่าเช็คว่าทำการบ้านได้ไหมอีก ขณะเดียวกัน นิทานคือการส่งต่อคุณค่าในหลายเรื่อง เช่น การดำรงชีวิตประจำวัน การอยู่ร่วมกันในโรงเรียน การบูลลี่ ฯลฯ ทำให้เด็กเข้าใจเรื่องที่ซับซ้อนได้ง่ายขึ้น เขาจะทำเหมือนหนูยิ้มหนูแย้ม ทำเหมือนตัวละครต่างๆ ในนิทาน ทุกวันนี้นิทานก็มีความหลากหลาย ทั้งจากนักเขียนต่างประเทศและนักเขียนไทย

“นิทานเรื่อง ‘ความรักอันยิ่งใหญ่ของคุณจระเข้กับคุณยีราฟ’ (เขียนโดย ดานีลา คูลอต) เป็นเรื่องการอยู่ด้วยกันของ ยีราฟที่เป็นแนวดิ่ง และจระเข้ที่เป็นแนวนอน ด้วยร่ายกายที่แตกต่างกัน พออยู่ด้วยกันก็เกิดความอึดอัด พวกเขาต้องค่อยๆ ทำความเข้าใจซึ่งกันและกัน ผมใช้นิทานเรื่องนี้อธิบายให้ลูกฟังว่า บางครอบครัวอาจมีความต้องการไม่ตรงกัน อยู่ด้วยกันแล้วอึดอัด สุดท้ายการแยกกันอยู่อาจมีความสุขมากกว่าก็ได้ เช่น พ่อกับแม่ของหนู แต่สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดของใคร เรายังไปมาหาสู่กันได้ ทำหน้าที่พ่อแม่ได้ เขาก็พยักหน้า คงซึมซับเข้าไปนะ แต่ไม่รู้ว่าลึกๆ แล้วข้างในเป็นยังไง

“เมื่อพ่อแม่แยกทางกัน เด็กคนหนึ่งจะเจอกับชีวิตที่ผันผวน รูทีนไม่เหมือนเดิม เขาอาจมีคำถามว่า ‘ตกลงฉันต้องไปอยู่บ้านใคร เดี๋ยวก็บ้านพ่อ เดี๋ยวก็บ้านแม่’ ‘ทำไมเด็กบางคนถึงไม่เป็นแบบนี้’ เราต้องค่อยๆ อธิบายไป สิ่งสำคัญคือเราต้องเตรียมตัวเองให้พร้อม เตรียมความมั่นคงทางอารมณ์ ทำความเข้าใจความรู้สึกของตัวเอง และมีสติกับสิ่งที่เกิดขึ้น พร้อมกันนั้น เราต้องกล้าขอความช่วยเหลือจากคนอื่น แล้วหาวิธีสื่อสารกับลูก พูดคุยด้วยคำอธิบายและภาษาที่เด็กอายุน้อยๆ จะเข้าใจได้

“การเป็นพ่อทำให้ผมต้องบริหารเวลา บริหารอารมณ์ และบริหารจิตใจ บางครั้งเรามองไม่เห็นว่าชีวิตจะไปต่อยังไง เจอกับความกลัวที่สร้างขึ้นมาเอง แต่เมื่อเราสามารถใช้วิธีตอบสนอง (Response) แทนที่จะตอบโต้ (React) ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่กลัวไปเอง คิดมากไปเอง ค่อยๆ คลี่คลายและเห็นความเป็นไปได้มากขึ้น

“พิพิมทำให้ผมรู้ว่า ‘ชีวิตคืออะไร’ บางครั้งผมมองเขาแล้วเห็นตัวเองในอดีต เราจำไม่ได้หรอกว่าตอนตัวเองอายุเท่านี้เป็นยังไง แต่จำความรู้สึกได้ว่า เรามีหลายเรื่องที่ต้องต่อสู้เหมือนกัน ทั้งต่อสู้ในโรงเรียน ต่อสู้กับความคิดตัวเอง สิ่งที่เด็กคนหนึ่งเผชิญไม่ใช่เรื่องง่าย แต่สุดท้ายเราก็ผ่านมาได้จนอายุ 42 ปี ทำให้เรายังมีความหวังกับชีวิตต่อไปได้

“สำหรับผม ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบคือครอบครัวของเราในตอนนี้ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะโชคดี บางคนอยู่ในครอบครัวที่เจอเรื่อง Toxic จนต้องไปหาครอบครัวที่สอง ดังนั้นไม่จำเป็นว่าครอบครัวต้องเป็นสายเลือดเดียวกัน ถ้าคุณได้เจอกับใครสักคนที่แสดงความเห็นอกเห็นใจ มองว่าปัญหาของคุณก็คือปัญหาของฉัน ความสัมพันธ์นั้นก็เป็นครอบครัวได้เช่นกัน”

.

Pita Limjaroenrat - พิธา ลิ้มเจริญรัตน์ - หัวหน้าพรรคก้าวไกล แคนดิเดตนายกฯ และผู้สมัคร ส.ส. แบบบัญชีรายชื่อของพรรคก้าวไกล ลำดับที่ 1 - เบอร์ 31

[3/4]
เสาร์อีกแล้ว

Why won’t you flower
ว่าด้วยอวกาศ (space)
เนื้อเรื่องชวนขำ

เด็กๆจะมองเห็นสิ่งที่ไม่เห็นได้อย่างไร คำตอบคือเมื่อเด็กรู้ว่าอวกาศ (space) คืออะไร อวกาศในที่นี้หมายถึงที่ว่างใดๆที่เราสามารถบรรจุของเข้าไปได้

คนส่วนใหญ่อาจจะไม่ทราบว่าเด็กๆจำเป็นต้องใช้เวลาส่วนหนึ่งในการสร้างอวกาศหรือที่ว่างนี้ขึ้นมา หลายคนอาจจะคิดว่าไม่เห็นต้องสร้างเลยเพราะเด็กๆมองเห็นอวกาศรอบตัวเองตั้งแต่แรกเกิดอยู่แล้ว ซึ่งเป็นคำตอบที่ไม่ถูกต้อง

เด็กๆไม่สามารถรู้จักอวกาศที่เห็นได้เพราะเขาจำเป็นต้องผ่านขั้นตอนการสร้างแม่ที่มีอยู่จริงก่อน หากแม่ไม่มีจริงก็จะไม่มีอื่น ไม่นับข้อเท็จจริงที่ว่าอวกาศเป็นสัมพัทธภาพกับตำแหน่งของตัวเอง ดังนั้นเด็กๆจำเป็นต้องมีตนเองก่อนอีกด้วย

กระบวนการสร้างแม่ที่มีอยู่จริงไปจนถึงสร้างตนเองนี้ใช้เวลาสามขวบปีแรก
ระหว่างนั้นเราทำอะไรได้บ้าง คำตอบคือนิทานประกอบภาพสำหรับเด็กช่วยได้ แม่ที่มีอยู่จริงนอนอยู่ข้างๆเพื่ออ่านหนังสือให้ฟัง หน้ากระดาษคือโลกทั้งใบ ในแต่ละหน้ามีตัวเอกของเรื่องคือตนเอง ส่วนที่เหลือนั้นคืออวกาศหรือที่ว่าง

หนังสือเล่มนี้พิเศษกว่านั้นคือชวนให้เด็กมองเห็นอวกาศหรือที่ว่างที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าจากตาของหมีน้อย แต่ตัวเด็กที่นอนดูรูปอยู่ข้างแม่ที่มีอยู่จริงจะมองเห็นอวกาศส่วนที่เป็นที่ว่างใต้ดินซึ่งบรรจุ “ดอกไม้กลับหัว” ได้

โลกมีส่วนที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าจริงๆด้วย

Teaching Eddie to fly
ว่าด้วยเวลาและการเคลื่อนที่ (time &movement)
เนื้อหาขำกลิ้ง

เด็กๆจะมองเห็นสิ่งที่มองไม่เห็นด้วยตาได้อย่างไร การมองเห็นวัตถุที่จับต้องได้เป็นเรื่องง่าย อลันจับต้องปีกและขาของเอ็ดดี้จึงมองเห็นปีก ขาและตัวเอ็ดดี้ได้

แต่เอ็ดดี้ก็เป็นเหมือนวัตถุทุกชนิดนั่นคือมีส่วนที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าด้วย เช่น ความไม่สนุก ความกลัว ความรู้สึกเจ็บ เหล่านี้มิได้บรรจุกล่องมาให้อลันคลำได้เหมือนปีกและขา อลันจำเป็นต้องเรียนรู้ที่จะมองเจ้าตัวไม่สนุก กลัว หรือเจ็บของเอ็ดดี้ซึ่งเป็นกระบวนการที่ใช้เวลา

ระหว่างวัตถุที่จับต้องมองเห็นได้ซึ่งเรียกว่ารูปธรรม กับอะไรที่จับต้องไม่ได้มองไม่เห็นโดยง่ายซึ่งเรียกว่านามธรรม ยังมีสิ่งหนึ่งอยู่ตรงกลางที่มองเห็นได้ยากกว่ารูปธรรม แต่มองเห็นได้ง่ายกว่านามธรรม นั่นคือการเคลื่อนไหวและการเคลื่อนที่

การเคลื่อนไหวและการเคลื่อนที่จะถูกเห็นได้เมื่อมีองค์ประกอบ 2 อย่าง อย่างที่หนึ่งคือมีอวกาศหรือที่ว่างรอบวัตถุ อย่างที่สองคือวัตถุนั้นขยับตัวหรือเคลื่อนที่ได้จริงๆ ดังที่เอ็ดดี้จะสาธิตให้อลันดูในที่สุด

พัฒนาการเรื่องวัตถุ (object) อวกาศ (space) และการเคลื่อนที่ (movement) เป็นขั้นตอนหนึ่งที่สำคัญ แล้วจึงเกิดเวลา (time) ในตอนท้ายเล่ม

#childrenpicturebooks