เพียกเเรกพบไฟเเค้นในอดีตที่เเม่ของหล่อนเคยสร้างไว้กับครอบครัวของเขาก็พานร้อนระอุอีกครั้ง ทำให้ "เเพทริค" สัญญากับตัวเองว่าจะทวงเเค้นคืนจาก "เพียงขวัญ" ลูกสาวของผู้หญิงเเพศยาอย่างสาสม

เพราะพินัยกรรมของผู้เป็นพ่อที่ทิ้งเอาไว้ก่อนจากไปทำหน้าให้ เเพทริค ไม่มีทางเลือก จำต้องยอมเเต่งงานกับ เพียงขวัญ อย่างจำใจเเละเพื่อให้หล่อนได้ชดใช้ความผิดเเทนเเม่ของหล่อนเขาจึงทำทุกอย่างให้อีกฝ่ายต้องพบเจอกับความปวดร้าวอย่างถึงที่สุด..."อย่าเล่นตัวนักเลย! ถ้าเธอทำตัวดีๆ บางทีฉันอาจจะตบรางวัลให้เธออย่างงามอยากได้อะไรเพื่อเเลกกับเสียงครวญครางดีล่ะ เงินทอง หรือรถใหม่สักคัน!" หญิงสาวถึงกับทนไม่ไหวฟาดลงไปบนใบหน้าของคนตรงนั้นเ๖้มเเรงให้สาสมกับคำพูดเลวๆ ที่เขาพ่นออกมาทำร้ายจิตใจ

"เธอกล้าดียังไงมาตบหน้าฉัน เพียงขวัญ" เเพทริคขบกรามตวามถามเสียงสั่นด้วยความโมโหก่อนจะใช้ลิ้นดุนปากเอาไว้เเน่น มือเเกร่งกดข้อมือบางเเนบชิดข้างตัวเพื่อให้หล่อนหยุดพยศดื้อรั้น ภายในใจนึกอยากจะปรบมือให้ดังๆ กับการกระเเสดงละครชั้นเลิศในบทสาวน้อยผู้ไร้เดียงสา "มากกว่านี้ฉันก็กล้า! ถอยออกไปนะคนเลว!" "ถอยน่ะถอยเเน่ เเต่หลังจากนี้ต่างหาก!"

สิ้นคำพูดนั้นมือหนาก็กระชากเสื้อตัวจิ๋วออกไปให้พ้นตัวก่อนจะเเนบชิดร่างเล็กที่กำลังดิ้นเร่าอย่างหนักด้วยท่อนขาเเกร่งทั้งสองข้าง เธอจะต้องสำนึกเเละเสียใจอย่างหนักที่กล้าตบหน้าคนอย่างเขา เเละเขาจะไม่ปรานีเธออีกต่อไป! "อื้อ...หยุดนะ!" "อา...เธอมันเเม่มดชัดๆ เพียงขวัญ!" เเพทริคคำรามอย่างฮึกก่อนจะกระเเทกกระทั้นเข้าหาร่างเล้กด้วยท่วงท่าที่เร็วช้าสลับกันมาปลุกให้อีกฝ่ายเเสดงความร่วมมือกับตนเองอย่างเต็มที่

เพียงขวัญจิกเเผ่นหลังกว้างอย่างเเรงเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยวเมื่อความเจ็บร้าวนั้นค่อยๆ หายไป เเปรเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านที่ไม่เคยพานพบมาก่อนในชีวิตความจริงตรงหน้ากำลังทำให้เธอจึงต้องยอมพ่ายเเพ้ให้เเก่ไฟรักที่เขาบรรจงปลุกมันขึ้นมาด้วยวิธีหยาบกระด้างเเต่เเสนสุขล้น