คาลอส โดมินิก รัตนเดชา (คาร์ล) ทายาทคนโตของตระกูลโดมินิก อัครมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ของโลก เขาหล่อ ร้ายปากหมา แถมยังยิ่งยโสจนเกินกว่าจะยอมก้มหัวให้ใคร เขามีคู่ควงเป็นร้อยแต่น้อยคนที่รู้ว่าเขาไร้หัวใจ
“เธอมันก็แรดร่านไม่ได้ต่างไปจากแม่ของเธอหรอก... อรดี!”

อรดี หรือ ออย สาวน้อยที่ถูกเขาสาดถ้อยคำร้ายๆ ใส่หน้าครั้งแล้วครั้งเล่า แต่หากหัวใจดวงน้อยก็ไม่เคยหลาบจำ คาลอสมองเธอเป็นเพียงเศษขยะไร้ค่า แต่เธอกลับบูชาเขาเหนือสิ่งอื่นใด
........................
“คุณคาร์ล”
“ใครสอนให้เธอเรียกฉันว่าคาร์ล ฉันชื่อคาลอส!”
เขาไม่อยากได้ยินชื่อเล่นของเขาจากปากของเด็กนี่ ให้ตายห่าสิ!..ทำไมยัยเด็กนี่จะต้องมาเรียกเขาเหมือนเมื่อครั้งที่แม่ของเธอเคยเรียก
“ขอโทษค่ะ”
“ไหนลองเรียกฉันใหม่อีกทีสิ”
“คุณคาลอส” คนเรียกก้มหน้าทำเสียงเบา
“จ๋ายาหยี” คนถูกเรียกกดยิ้มมุมปากคล้ายว่าสมใจ ก้าวเข้าหาแล้วตวัดรวบร่างบางเอาไว้ทั้งตัว
“อุ้ย อื้อ...”
ร้องเสียงตกใจ แหงนเงยมองหน้าคนตัวโต เขาทำท่าว่าจะฉกริมฝีปากลงมาหา แต่ดีที่เธอเบี่ยงหลบได้ทัน ริมฝีปากหนาจึงพลาดเป้าแต่ก็กลายเป็นใบหน้าสวยของเธอซุกซบลงตรงอกแกร่งอย่างพอดิบพอดี
“ปล่อยออยเถอะนะคะ เดี๋ยวมีคนมาเห็น”
“หืม!...บอกให้ฉันปล่อยแต่ทำไมเธอตัวสั่นล่ะออย ฉันว่าความจริงเธอไม่อยากให้ฉันปล่อยจริงๆ หรอกมั้งใช่ไหม เธออยากให้ฉันทำอย่างอื่นมากกว่า”
“ไม่ใช่นะคะ ออยอยากให้คุณปล่อยค่ะ”
“แต่ฉันยังไม่อยากปล่อย”
“ไม่นะคะ อื้อ คุณคาร์ล คุณบ้าไปแล้ว ปล่อยออยสิคะนี่มันในห้องโถงนะ”
สาวน้อยดิ้นรนขัดขืนเมื่อคนตัวโตกว่าเริ่มรุกรานจริงจังอย่างไม่ยอมทำตามคำขอร้องของเธอเลย
คาลอสแสยะยิ้มร้ายกาจเมื่อเขาเข้าใจว่าความกลัวของสาวน้อยคือมารยาสาไถที่เธอจงใจแสดง