โปรยหน้า

ความรักของหล่อนคือการครอบครอง…แม้จะดูเห็นแก่ตัว… แต่มันก็คือความรัก ความรักของเขาคือไฟบรรลัยกัลป์ ที่พร้อมเผาไหม้ทั้งกายและใจให้เป็นจุณ!



โปรยหลัง

เพราะความริษยาเพราะความทะเยอทะยานหล่อนจึงต้องบอบช้ำจนหมดกำลัง ทว่าความรักยังคงอยู่ตลอดกาล…

“ร่าน!”

“คุณ!” ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ

“หรือไม่จริง?นี่ก็อยากใช่ไหมถึงได้มาหาฉันถึงที่!”

“คุณจะว่าฉันเป็นอะไรก็ตามแต่ฉันจะไม่ยอมให้คุณทิ้งฉันไปง่ายๆ เหมือนกัน”

“ทิ้ง!?” ย้ำคำพลางเลิกคิ้วสูงสายตาเหยียดหยามไล่มองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าคนถูกมองด้วยสายตาดูถูกหน้าร้อนผ่าววูบวาบเผลอตัวถอยหลังอัตโนมัติหนีคนเข้า ใกล้หากเขากลับแสยะยิ้มแล้วเดินวนรอบร่างบางที่เกร็งตัวขึ้นเมื่ออีกฝ่ายหยุดนิ่ง อยู่ด้านหลัง

“เธอเข้าใจผิดแล้วรุจีฉันกับเธอไม่เคยร่วมกันทำอะไรเพราะฉะนั้นไม่มีคำว่า‘ทิ้ง’ ระหว่างฉันกับเธอแน่นอน!”

“แต่ใครก็รู้ ว่าวันนั้นคุณกับฉัน…”

“ตอแหล!”

คนถูกบริภาษใจกระตุกวาบหมุนตัวเผชิญหน้าคนปากร้ายด้วยใบหน้าเผือดซีดกับคำ ผรุสวาทของอีกฝ่าย ไม่คิดว่าจะได้ยินคำหยาบคายจากภาคินมาก่อน

“เธอมันนางมารชัดๆถ้าอยากมีผัวจนตัวซีดสั่นขนาดนั้นก็น่าจะบอกกันดีๆ ฉันจะได้หาให้ผู้ชายมีเกลื่อนเมืองเธอจะเอาสักกี่คนก็ได้ฉันโทรกริ๊งเดียวเท่านั้น รับรองได้มันถึงใจ!”