จู๋จื้อย์ เด็กชายกำพร้าที่โชคชะตาให้เขาต้องจากบ้านเกิดที่เมืองจีนมาอาศัยในวังของเจ้านายพระองค์หนึ่งบนแผ่นดินไทย ด้วยความที่หม่อมของเจ้านายผู้นั้นเป็นญาติห่างๆ ที่เหลืออยู่ของเขานั่นเอง เขาได้อยู่ในความดูแลของ “นายจวง” ญาติกึ่งบ่าวของหม่อม โดยได้รับการอบรมสั่งสอนเรื่องมารยาท ขนบธรรมเนียม รวมถึงการพูดและเขียนภาษาไทยอีกด้วย โดยตั้งชื่อไทยให้แก่เขาว่า “จุลจิตต์” ที่วังแห่งนั้นเขาได้พบกับ “คุณฟุ้ง” หลายชายจอมเกเร “คุณเฟื่อง” หลานสาวผู้ถือยศศักดิ์ และ “คุณหญิง” ลูกสาวคนเล็กที่เป็นลูกหลงของหม่อมท่าน

ทั้งคุณฟุ้งและคุณเฟื่องมักมีเรื่องให้บาดหมางกันอยู่เป็นประจำ ส่วนคุณฟุ้งก็ไม่สนใจการเรียน แต่มี “ท่านองค์พระ” ผู้เป็นตาคอยเตือนสติอยู่ไม่ห่าง ด้วยความที่เป็นคนจีน จุลจิตต์ จึงมักถูกล้ออยู่เสมอ บางคราวก็ถูกคุณฟุ้งแกล้ง แต่เด็กชายก็พยายามอดทนอดกลั้นตามคำสอนของนายจวง กาลเวลาผ่านไปจนเขาได้รับการยอมรับจากคุณฟุ้งจนกลายเป็นเพื่อนสนิทกันได้ในที่สุด จากนั้นไม่นานนักก็เกิดการเปลี่ยนแปลงการปกครองและท่านองค์พระผู้เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรได้สิ้นชีพิตักษัย ทำให้เขาจากเมืองไทยไปยังแผ่นดินอเมริกา มีนามว่า “จอห์น ลี” และกลับมาเมืองไทยในนามของนายช่างใหญ่ผู้ควบคุมงานสร้างถนน และได้เริ่มตามหาบุคคล, สถานที่ที่อยู่ในความทรงจำในอดีต

หากแต่ทุกอย่างนั้นเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง แต่อย่างไม่คาดฝันก็ทำให้ได้พบเข้ากับคุณเฟื่องและคุณหญิงโดยบังเอิญ เขาจึงพยายามเข้าไปตีสนิทและสืบหาเบาะแส โดยไม่ยอมเปิดเผยตัวจริงของเขาด้วยเหตุผลบางประการ การพบครั้งนี้เขาไม่รู้เลยว่าอนาคตอันใกล้เขาจะต้องเป็นผู้อุดหนุนเกื้อกูลบุคคลเหล่านั้น ด้วยความกตัญญูและสำนึกในความช่วยเหลือเมื่อครั้งเยาว์วัย ดังคำสอนที่ยังติดตรึงอยู่ในใจเขาไม่เคยจางหายนั่นเอง