30


“หวันจ๋า”
“อื้อ...อย่ากวนสิจ๊ะเฮีย” หญิงสาวปัดมือที่ลูบไล้แผ่นหลังลงไปถึงโค้งสะโพกด้วยน้ำเสียงง่วงงุน
“ลุกขึ้นมากินอะไรก่อนแล้วค่อยนอนต่อนะครับคนเก่ง”
“ไม่หิว”
อิทธิพลหัวเราะด้วยความเอ็นดูเมื่อหญิงสาวตอบแล้วส่งเสียงกรนเบาๆ แสดงว่าหลับ
“ไม่หิวงั้นก็ขึ้นหวัน”
“อุ๊ย...ไม่” หญิงสาวลืมตาดีดตัวลุกขึ้นนั่งราวกับติดสปริงเธอกลัวเขาลากขึ้นหวันอีกแต่ไม่ทันแล้ว
‘หวันจ๋า เฮียขอขึ้นหวันอีกรอบนะครับ’
‘หวัน เฮียไม่ไหว พาเฮียขึ้นหวันหน่อย’
‘หวันจ๋า ดูพี่ชายเฮียสิ มันตื่นอยากขึ้นหวันอีกแล้ว’
‘หวัน ให้เฮียเถอะนะ สัญญาว่าจะขึ้นหวันอีกรอบเดียว’
‘หวันจ๋า ทำไมเฮียถึงไม่อิ่มสักที อยากขึ้นหวันอีกหลายๆ รอบ หวันไหวไหมครับ’
หวัน หวันและก็หวัน อีกหลายๆ รอบที่เขาขึ้นหวันนั้นเธอนับแต้มไม่ทันจำไม่ได้และหลับพับคาอ้อมแขนเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เหมือนกัน และตลอดทั้งวันนั้นไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากขึ้นหวันและก็กินเพื่อฟื้นฟูกำลังที่เสียไป กินเสร็จก็ขึ้นหวันต่อจนกระทั่งมืดค่ำ วันนั้นเขาและเธอไม่ได้ย่างกรายออกนอกบ้านเลย
“หวันจ๋า”
“ตื่นแล้วหวันตื่นแล้ว” หญิงสาวรีบตะกายลุกนั่งเพราะกลัวโดนลากขึ้นหวันอีก
อิทธิพลกลั้นหัวเราะเมื่อร่างเล็กลุกขึ้นนั่งโงนเงนสับปะหงกตาปรือจะปิดไม่ปิดแหล่ ผมหยิกยาวยุ่งเหยิงล้อมกรอบใบหน้าเล็กเหมือนเด็กหญิงยะหวันวัยสิบขวบในอดีต ชายหนุ่มประคองสองข้างแก้มไว้ในอุ้งมือแล้วก้มหน้าลงไปชิด เขากดจมูกลงบนหน้าผากแล้วจ้องหน้าเธอนิ่งจากนั้นประกบปากลงกับปากนุ่ม จูบจนเธอร้องประท้วงเพราะหายใจไม่ทันเขาจึงอุ้มเธอออกไปจากห้องเข้าครัวกินอาหารมื้อดึกด้วยกัน
“กินเยอะๆ จะได้มีแรงพาเฮียขึ้นหวันหลายๆ รอบ” เขาพูดกลั้วหัวเราะ
“ไม่เอาแล้ว” หญิงสาวทำหน้าตูม