“หนูเป็นผู้หญิงสารเลวมั่วผู้ชาย”
คำพูดของเด็กสาวทำให้ชายหนุ่มรู้สึกโมโหหึงจนลมออกหูเขาออกแรงดึงร่างเล็กให้หันไปหาแล้วตะคอกถามเธอเสียงกร้าว
“เธอมั่วกับใคร ไอ้คนไหนบอกฉันมาสิ แล้วมันย่องมาตอนไหนทำไมฉันถึงไม่รู้”
“หน้ากากเสือบุกเข้ามานอนกับหนู” เธอเลี่ยงคำว่าขืนใจเพราะไม่ใช่
“ปั้ดโธ่ นึกว่าใครไอ้หน้ากากนั่นเธอกระชากมาจากฉันนี่นาแล้วจะเป็นคนอื่นได้ยังไงล่ะ มั่วจริง” ชายหนุ่มส่ายหน้าแล้วยิ้มโล่งใจเขาคิดว่าจะเป็นคนอื่นเสียอีก
“แต่ตอนใส่หน้ากากหนูไม่รู้ ไลเกอร์ไม่คิดว่าหนูหลายใจหรือคะ” เธอถามเสียงแผ่วเบา
“ฉันไม่คิดมาก ในเมื่อเธอก็บอกอยู่ว่ารักฉันคนเดียว”
ชีวิตคนเรามีค่าด้วยกันทุกคนถ้าผู้หญิงของเขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เขาก็ไม่เห็นแก่ตัวถึงขั้นให้เธอสู้จนตัวตายเพื่อให้รอดพ้นจากการตกเป็นของชายคนอื่น
ขอแค่เธอรักเขาคนเดียวรักษาชีวิตเอาไว้ให้ได้เพื่อรอเขากลับมาหาก็ดีมากที่สุดแล้ว
“นายก็รู้ว่าหนูเต็มใจ” เธอพูดต่อด้วยความซื่อ
“ใส่หน้ากากไม่ใส่หน้ากากฉันก็เป็นฉัน ลีลาก็ยังสุดยอดเหมือนเดิม ลองเป็นผู้ชายคนอื่นดูมั้ยล่ะจะได้รู้ว่า รู้สึกอย่างไร เต็มใจหรือเปล่า” เขาแกล้งขู่เพราะเธอไม่ยอมจบเรื่องนี้ลงง่ายๆ
ชายหนุ่มเอนตัวลงนอนรั้งเธอให้ล้มลงใกล้ๆ แล้วก่ายเกยไว้แทนหมอนข้างเพราะง่วงนอนเต็มที
“ไม่เอาค่ะ” อรไพลินส่ายหน้าหลับตาปี๋อีกไม่นานฟ้าก็สว่างเธอใกล้จะได้กลับบ้านแล้วเกิดเขาปลุกพวกนั้นขึ้นมาตอนนี้เธอคงแย่แน่ๆ
“ตอบหนูได้มั้ยคะ ทำไมถึงได้ทำอย่างนี้” เวลาผ่านไปชั่วครู่เธอจึงรวบรวมความกล้าถามเขาขึ้นมาอีกครั้ง
“เรื่องของผู้ใหญ่เด็กอย่ายุ่ง” เขารั้งร่างเธอเข้าไปกอดแล้วก็ก้มลงจูบอย่างดื่มด่ำลึกซึ้งให้เธอลืมเรื่องราวทั้งหมดที่ค้างคาใจ ปลายลิ้นคล่องแคล่วหยอกล้อไล้เลียกลีบปากนุ่มแล้วฉกเข้าไปเกี่ยวรัดเรียวลิ้นเล็กดูดดึงอย่างวาบหวามจนกายสาวสั่นระริกกับความหวานล้ำที่เขาป้อนให้
“แต่เด็กโดนผู้ใหญ่ทำนี่คะ” ริมฝีปากเป็นอิสระเธอก็หายใจหอบระรัวแต่ยังไม่เลิกถาม