ชาปี้หลัวชุน จากซีรี่ชาเขียว หยาง 陽 ⚪

🍃 ชาปี้หลัวชุน เป็นหนึ่งในสิบชาจีนที่มีชื่อเสียงมายาวนาน จัดอยู่ในหมวดชาเขียว มีประวัติความเป็นมากว่าพันปี. ชาปี้หลัวชุนเป็นผลผลิตจากมณฑลเจียงซู เมืองซูโจว ขึ้นอยู่ระหว่างเขาต้งถิงตะวันออกและเขาต้งถิงตะวันตกของทะเลสาบไท่หู จึงเป็นที่มาของชื่อ “ต้งถิงปี้หลัวชุน – หอยทากมรกตฤดูใบไม้ผลิแห่งทะเลสาบต้งถิง”. ตั้งแต่สมัยราชวงศ์ถังก็ได้รับการสถาปนาให้เป็น “ชาบรรณาการ” คนจีนโบราณเรียกชาปี้หลัวชุนว่า “ชากังฟู” “ชาเลือดใหม่”. ชาปี้หลัวชุนเกรดพรีเมี่ยม ยอดชาอ่อนครึ่งกิโล ต้องใช้ยอดชาอ่อนสดถึง 6-7 หมื่นใบ หลังจากผัดจนแห้งได้ที่ ตัวใบชาจะหดขมวดเข้าหากัน ขนใบอ่อนเห็นเด่นชัด สีใบออกสีเขียวมรกตอมเงินสวยงาม ขมวดเป็นเกลียวคล้ายหอยทาก เก็บเกี่ยวช่วงฤดูใบไม้ผลิ จึงได้ชื่อว่า “ชาหอยทากมรกตฤดูใบไม้ผลิ”

📌 ประวัติชาช่วงราชวงศ์ชิง หวังอิ้งขุย ได้จดบันทึกไว้ว่า หน้าผาหินของยอดเขาปี้หลัวแห่งภูเขาต้งถิง มีชาป่าขึ้นอยู่หลายต้น ชาวบ้านเข้าป่าเก็บใบชากันมาหลายสิบปี. ในยุคสมัยคังซี (ต้นราชวงศ์ชิง) ผลผลิตออกมากเป็นพิเศษ สาวเก็บชาในพื่นที่เก็บใบชาจนเต็มตะกร้าแล้วยังเหลือชาที่เก็บได้อยู่ จึงนำชาที่เหลือยัดใส่ในหน้าอกเสื้อเพื่อขนใบชากลับไปที่หมู่บ้าน เนื่องจากใบชาได้รับความร้อนจากอุณหภูมิร่างกาย จึงเกิดกลิ่นหอมรัญจวนขึ้น สาวเจ้าจึงอุทานออกมาว่า “หอมจนตกใจตาย” จึงตั้งชื่อกันว่า “ชาหอมพิฆาต”. กลิ่น “หอมพิฆาต” ของชาปี้หลัวชุน เกิดจากการที่ต้นชาและต้นผลไม้ป่าขึ้นสลับกันเป็นเอกลักษณ์ของต้นไม้ในพื้นที่, สภาพดินแดงในพื้นที่อันเป็นเอกลักษณ์ และเนื่องจากต้นชาสามารถดูดซับกลิ่นแปลกปลอมได้ดี ประกอบกับพื้นที่โดยรอบมีต้นบ๊วยและต้นผีผาซึ่งคอยปล่อยกลิ่นหอมอบอวลออกมาตลอดเวลา ต้นชาจึงดูดซับกลิ่นพวกนี้เข้าไปที่ตัวของมัน สภาพแวดล้อมแบบนี้หมุนเวียนผลัดเปลี่ยนเป็นร้อยเป็นพันปี จึงบ่มเพาะให้เกิดต้นชาที่มีกลิ่นหอมเฉพาะตัว ดินแดงในพื้นที่เมื่อนำไปใส่น้ำแล้วปั้นเป็นก้อนกลม ก็ยังปล่อยให้อากาศไหลเวียนผ่านได้ดี จึงเป็นดินที่นิยมนำมาปลูก “บอนไซ” ประกอบกับภูมิอากาศโดยรอบทีมีไอความชื้นจากทะเลสาบไท่หูตลอดปี จึงเกิดเป็นแหล่งปลูกชาที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวมากๆ. ในช่วงรัชสมัยคังซีที่ 14 (ราวปี ค.ศ. 1675) คังซีฮ่องเต้ได้เสด็จประพาสทางใต้ ขุนนางในพื้นที่ ได้นำ “ชาหอมพิฆาต” ถวายให้ฮ่องเต้เพื่อใช้เสวย คังซีฮ่องเต้เห็นว่าชื่อ “ชาหอมพิฆาต” ไม่สุภาพ จึงพระราชทานนามให้ว่า “ชาปี้หลัวชุน” จากนั้นเป็นต้นมา ขุนนางในพื้นที่ก็จัดเก็บใบชาใหม่ทุกๆปี เพื่อส่งเข้าวังเป็น “ชาบรรณาการ”