บรรทัดแรก...แม่อ่านหนังสือให้ผมดู

บรรทัดที่สอง...แม่สู้ชีวิตให้ผมเห็น

บรรทัดที่สาม...แม่วางตะหลิวมาหัดใช้คอมพิวเตอร์ทำความรู้จักกับอินเตอร์เน็ตเป็นครั้งแรก แล้วก้าวเข้าสู่โลกการเขียน ตอนอายุ 55 ปี

บรรทัดต่อมา...ผมและแม่กำลังก้าวสู่ฝันไปพร้อมๆ กัน...

เมื่อป้าบ้านๆ ผู้เป็นแม่ค้าในตลาด หัดแต่งนิยายเรื่องแรกเมื่ออายุ 55 ปี โดยมีลูกชายผู้เป็นนักเขียนคอยเป็นคอมเมนเตเตอร์ให้แม่ผ่านโลกไซเบอร์...อะไรจะเกิดขึ้น?

จาก msn สู่บล็อกสป็อต และเฟซบุ๊ก

แม่ค้าขายอาหารธรรมดาๆ คนหนึ่ง ได้ฝึกหัดนิ้วที่แข็งทื่อจากการกำด้ามตะหลิว

มาพลิกพลิ้วบนแป้นคีย์บอร์ด เพื่อจะได้ “เขียน”

ให้ลูกชายของเธอที่ต้องไปทำงานต่างประเทศได้อ่าน

เพราะไม่ยอมให้ความห่างไกลเป็นสิ่งขวางกั้นระหว่างเธอกับลูก.... ทำให้ "ศรีสรรค์ พรหมหา" แม้ค้าร้านสารพัดเส้นแห่งตลาดรุ่งเรืองพยายามทำความรู้จักกับคอมพิวเตอร์ พยายามทำความรู้จักอินเตอร์เน็ตเป็นครั้งแรก และพยายามหัดพิมพ์ทีละตัวอักษร ทีละคำ ทีละบรรทัดอย่างยากลำบาก

และแล้ววันหนึ่ง ความพยามของเธอได้สำเร็จลงเป็นนิยายซื่อสวย ที่บอกเล่าเรื่องราวที่ลูกของเธอไม่เคยรู้ สะสางคราบอดีตที่เกาะแน่นในหัวใจ เติมเต็มความฝันในวัยเยาว์ที่ของเธอเองที่หล่นหาย และเชื่อมร้อยความสัมพันธ์ของเธอและลูกชายเข้าไว้ด้วยกัน

ในโลกออนไลน์ที่ว่ากันว่า ทำให้คนเราใจเร็ว และกระด้างขึ้น

อาจซุกซ่อนแง่มุมที่งามละไมจนคุณคาดไม่ถึง