รถหยุดตามสถานีรายทางเพียงครู่หนึ่งแล้วก็แล่นไป ประเดี๋ยวก็พ้นดงไม้ มาถึงทุ่งนาทางด้านขวาแห่งทางรถ
ท้องฟ้าเป็นสีดำมะเมื่อมเยื้องไปข้างหน้า เห็นดวงจันทร์เป็นวงขาวปราศจากรัศมีอันใด ด้วยแสงอาทิตย์ยังข่มอยู้
ส่วนทางด้านซ้ายแสงอาทิตย์นั้นกำลังหมดหายไปทุกทีๆ จนในที่สุดท้องฟ้าสีชมพูอ่อนก็กลายเป็นสีขาวนวล
รัศมีสุดท้ายของลูกไฟดวงใหญ่ลับหายไปกับตาเช่นเดียวกับแสงอาทิตย์ที่ลับโลกไปแล้ว ความคึกคะนองของฉวีก็สุดสิ้นลงด้วย
ดวงจันทร์รับหน้าที่จากดวงอาทิตย์ เพื่อนำเสงสว่างอันงดงามอย่างอ่อนโยน ระคนอยู่ด้วยความชุ่มชื่นมาสู่พิภพ
ความสะดุ้งกลัวระคนอยู่ด้วยความพิศวงสงสัย ก็เข้าครอบงำดวงจิตของฉวี หล่อนเริ่มรู้สึกหวั่นหวาดต่อเวลาซึ่งกำลังจะมาถึง
พยายามบังคับสมองไม่ให้คิดอะไรมาก ระงับใจให้มีสมาธิ มุ่งนึกถึงกิริยาอาการที่หล่อนจะต้องบำเพ็ญต่อหน้าชายผู้เป็นเจ้าของบ้าน
มองออกไปข้างนอกอีกครั้งหนึ่ง เห็นต้นตาลสูงใหญ่ยืนตระหง่านเป็นเงาตะคุ่ม ราวกับจะสูงเทียมฟ้า แสงจันทร์ขาวนวลส่องใบตาลแต่เพียงสลัวๆ ดูเยือกเย็นลึกซึ้ง
ตามริมรถเปลวเพลิงน้อยๆ ปลิวว่อนอยู่บนอากาศ แล้วก็ลดต่ำลงอย่างรวดเร็วตกลงกับพื้น มิช้าก็ดับแสงสูญอยู่กับที่
ครั้นแล้วเปลวเพลิงจำนวนใหม่ก็เกิดขึ้นปลิวออกจากปล่องแล้วก็ตกลงเหมือนคราวก่อน รถไฟเปิดหวูดเสียงดังเต็มที่แล่นเข้าแก้วหู
คนโดยสารเริ่มเตรียมรวบรวมข้าวของ บ้างก็ชะโงกหน้าต่าง บ้างก็ยืนอยู่นิ่งๆ คอยเวลา สตรีสาวผัดหน้าและหวีผม รถจักรลดฝีเท้าลงเป็นลำดับ ช้า ช้า ช้า
แล้วก็หยุดกึกลงตรงชานสถานีเพชรบุรี
ฉวีลุกขึ้นจากที่มายืนอยู่ตรงกลางรถ มือทั้งสองและเท้าเย็นชืดไปหมด เหงื่อออกหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะจะโคน