"มาหาใครจ๊ะ"
ด้วยความที่เคยแต่เป็นนายคน และเป็นนายชนิดสมัยใหม่ประกอบทั้งอยากเห็นหน้าเจ้าของเสียเต็มที ยรรยงลืมนึกถึงประเพณีของบ้านเมืองตนนั้น
เมื่อพูดกับผู้ที่เคารพเช่นนาย จะต้องนั่งราบและเรียบร้อย เขากลับผุดขึืนยืนในท่าตรง มองดูผู้อยู่ตรงหน้า
เจ้าของเสียงนี้เป็นหญิงสาวขนาดสันทัด ทรวดทรงผอมบาง อ้อนแอ้น ระทดระทวยอยู่ในที หล่อนมีผิวละเอียดดังจะเปรียบได้กับดอกซ่อนกลิ่น
ใบหน้าของหล่อนยาวรี ค่อนข้างซีดและร่วงโรย ประกอบด้วยริมฝีปากเล็กและบางกับดวงตาดำ
ผมของหล่อนเป็นสีเดียวกับตา ขมวดเป็นมวยอยู่ท่างเบื้องหลัง รูปร่างลักษณะ ตลอดจนการเคลื่อนไหวของหญิงนี้ช่างเต็มไปด้วยความโศก และเยือกเย็นอย่างอธิบายไม่ถูก
"ใครเอ่ย" ยรรยงถามตัวเอง มองดูหล่อนไม่วางตา "ศจีรึ? ทำไมตาถึงสวยนัก ไม่ตรงกับหลวงบริหารฯ ว่าเลย" คิดพลางจ้องดูหญิงสาวอย่างลืมเกรงใจ
หล่อนเองในเวลานี้มองดูผู้แปลกหน้าโดยปกติ แม้กระนั้นผู้ถูกมองก็ยังสังเกตเห็นความว้าเหว่และความอ่อนแออยู่ในสีหน้าหล่อน
ยรรยงนึกถึงภาพที่เห็นในฝัน แล้วรู้สึกพิศวงที่หล่อนมิได้ยื่นมือทั้งสองเป็นเชิงวิงวอน ส่วนเขาเองกำลังใคร่จะตรงเข้าประคองหล่อนไว้ในวงแขน
และเชยคางขึ้นพินิจดูดวงตา เพื่อให้เห็นว่านอกจากความว้าเหว่และอ่อนแอที่เขากำลังมองเห็นอยู่บัดนี้แล้ว
หล่อนมีความรู้สึกต้องการเพื่อนไว้เป็นกำลังต่อสู้อุปสรรคแห่งชีวิตด้วยหรือไม่