คุณผู้ช่วยสถาปนิก เล่ม 1
จางซื่ออี้ (นายเอก) เด็กคณะสถาปัตย์เพิ่งเรียนจบหมาดๆจากอังกฤษ กลับมาอยู่จีนก็เตะฝุ่น ยังหางานไม่ได้ แถมแฟน (ผญ) ก็งี่เง่า เปิดเรื่องมานางก็เปิดเรื่องด่านายเอก ว่าไม่มีเวลาให้ เรียนจบหางานไม่ได้ ฝั่งแฟนหัวร้อนมากฉอดเสร็จสาดกาแฟใส่ นายเอกสวมวิญญาณคล่องแคล่ว หลบกาแฟบินได้ แต่เจ้ากรรมไปตกที่คนที่ข้างหลัง หนุ่มหล่อผู้โชคร้ายเลยรับกาแฟแทนเข้าไปเต็มๆ และเมื่อมีบริษัทหนึ่งเรียกเขาเรียกไปสัมภาษณ์ ผลปรากฏว่า คนสัมภาษณ์คือกู้เซียว (พระเอก) คนที่โดนสาดกาแฟนั่นแหละ พระเอกก็ถามไปว่าทำไมถึงเลือกเรียนถาปัตย์ฯ อยากเป็นสถาปนิก นายเอกตอบไปว่าเพราะมีรุ่นพี่สมัยเรียนเป็นแรงบันดาลใจ ซึ่งไม่รู้ตัวว่าคนที่ปลื้มเป็นคนสัมภาษณ์อยู่ สุดท้ายนายเอกก็ได้งานแบบงงๆ จากนั้นก็เริ่มชีวิตวัยทำงาน กับการเผชิญโลกการทำงานครั้งแรก เรื่องราวความรักขอคนแอบรักอย่างเจ้านายจอมเฮี๊ยบและเด็กน้อยจบนอกจึงเริ่มขึ้น

คุณผู้ช่วยสถาปนิก เล่ม 2
จางซืออี้ ถามอย่างสงสัย "คนที่คุณชอบ...คือใครครับ" เขาหันไปมองคนข้างๆ อย่างไม่ตั้งใจ ภายใต้ความมืดเห็นสันจมูกโด่งของ กู้เซียว รางๆ ดวงตาลึกซึ้งของกู้เซียวสบเข้ากับเขา ถึงแม้จางซืออี้จะมองไม่ชัดว่าเป็นแววตาแบบไหน แต่รู้สึกราวกับมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านในอากาศ "ผมสัญญาว่าจะไม่บอกใครแน่นอนครับ" เขากับกู้เซียวคลุกคลีกันเฉพาะเวลาทำงานเท่านั้น ต่อให้รู้เขาก็คงไม่พูดอะไรออกไปอยู่แล้ว ...แต่เดี๋ยวก่อน หรือว่าเขาจะรู้จักคนที่กู้เซียวชอบเป็นคนในบริษัทเหรอ หรือว่า...คนที่กู้เซียวชอบก็คือ...

คุณผู้ช่วยสถาปนิก เล่ม 3
กู้เซียวถาม "คบกับฉัน นายเสียใจหรือเปล่า" จางซืออี้ รีบตอบอย่างรวดเร็ว "ไม่ครับ" กู้เซียวหัวเราะเบาๆ "แต่ฉันอิจฉา" จางซืออี้ "...ครับ?" "อิจฉาที่พวกเขาสามารถยืนท่ามกลางแสงไฟได้อย่างสง่างาม สามารถถูกจับตามองจากคนอื่นได้อย่างเปิดเผย อิจฉาที่พอคบกัน พวกเขาก็ได้รับคำอวยพรจากทุกคน..." กู้เซียวถอนหายใจแล้วเอ่ยต่อ "ขอโทษนะซืออี้ ที่ตอนนี้ฉันยังทำสิ่งเหล่านี้ไม่ได้ แล้วยังลากนายให้มาอยู่ในที่มืดมนกับฉันด้วย" ได้ยินดังนั้นจางซืออี้ก็รู้สึกปวดใจไปด้วย เขากุมมือกู้เซียวแน่นๆ "ไม่เป็นไรครับ พวกเราเป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว"

คุณผู้ช่วยสถาปนิก เล่ม 4 (เล่มจบ)
กู้เซียว ยกยิ้มมุมปากรู้สึกได้ว่าเจ้าเด็กนั่นกำลังวิ่งเข้ามาหา จาซืออี้ แตะมือเขาเหมือนต้องการดึงให้หยุดแล้วบอกให้เขาเดินช้าลงหน่อย แต่กู้เซียวกลับฉวยโอกาสจับมือจางซืออี้และกระชับเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ทันใดนั้นจางซืออี้ก็รู้สึกว่าแค่นี้ก็เพียงพอแล้วไม่จำเป็นต้องมีคำสาบานว่าจะรักกันตลอดไป ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดหวานๆ อะไรทั้งนั้น มือทั้งสองข้างสอดประสานเข้าด้วยกัน แม้ว่าคนรอบข้างจะหันมามอง พวกเขาก็ไม่สนใจแสงอาทิต์สาดส่องเข้ามา ตกกระทบลงบนพื้นหินอ่อนรูปร่างเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา ชีวิตจางซืออี้ก็เหมือนพื้นหินอ่อนแผ่นนี้ เต็มไปด้วยเงาที่กู้เซียวเติมเต็มให้ เหมือนดวงไฟที่นำทางให้เขาไม่มีทางสูญหาย และไม่มีอะไรมาแทนที่ได้ หนทางข้างหน้าอีกยาวไกล แต่จางซืออี้ไม่กลัวและไม่ลังเลอีกต่อไป เพราะมีกู้เซียวเดินไปกับเขา