เชิญร่ำสุรา เล่ม 4 (6 เล่มจบ)"เกราะแขนอันนั้นไม่เลวนี่" เซียวฟางซวี่เหยียบราวกั้นไม่และนั่งลงเห็นเซียวฉือเหย่หันกลับมา จึงเบี่ยงตัวมองสีหน้าของเขา"ทำจากที่ใด ไม่ใช่แบบของฉี่ตง""ต้องไม่เลวอยู่แล้ว" เซียวฉือเหย่ทำท่าเหมือนกำลังพูดความลับ"นั่นเป็นยันต์คุ้มภัยของข้า"เซียวฟางซวี่ตอบรับว่า "อืม" อย่างไม่ใส่ใจนักจากนั้นถามต่อ "เป็นคนที่ใด คงมิได้ถูกเจ้าพาไปอยู่ค่ายเปียวปั๋วด้วยกระมังที่นั่นมีแต่ผู้ชายหยาบกระด้าง นางอายุเท่าไรแล้ว"เซียวฉือเหย่ย้อนถาม "นาง?"เซียวฟางซวี่ฟังไม่เข้าใจเซียวฉือเหย่ถอยไปหลายก้าวเซียวฟางซวี่หรี่ตา "เจ้าคงมิได้พาบุตรสาวสกุลฮวากลับมาด้วยหรอกนะ"เซียวฉือเหย่ถอยหลังต่อไป พอเห็นบิดาทำหน้างุนงงจู่ๆ เขาก็หัวเราะออกมา มือปลดดาบหลางลี่และโยนไปด้านข้าง"เซียวฉือเหย่!" เซียวฟางซวี่ตระหนักถึงความผิดปกติ"เจ้าบอกข้ามาตามตรง"เซียวฉือเหย่พลันพูดเสียงดัง "เป็นผู้ชาย!""หา?" เซียวฟางซวี่สงสัยว่าตัวเองฟังผิดถึงกับเอียงหูฟังอีกครั้ง"ข้าหาผู้ชายกลับมาให้ท่าน!" แสงแดดสาดส่องใบหน้าเซียวฉือเหย่ ขับไล่ความเหม่นหมองเมื่อวานออกไปเจ้าหนุ่มผู้นี้นิสัยเสียยิ่งนัก ตะโกนอย่างท้าทาย"บุรุษที่งดงามที่สุดในต้าโจวก็คือภรรยาข้า!"พูดจบก็ไม่รอให้เซียวฟางซวี่ตอบ หันหลังโกยอ้าวทันที