ย่า เปเตอร์ แฮร์ทลิ่ง ชลิต ดุรงค์พันธ์ุ แปลจากภาษาเยอรมัน แพรวสำนักพิมพ์ พิมพ์ครั้งแรก พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๔๕ มี ๑๑๐ หน้า 9786161813208
โลกทุกวันนี้กลัวความแก่... แต่ย่าเป็นคนแก่ที่วิเศษที่สุด

นับแต่นี้ไปเจ้าหนูนี่ก็ต้องมาอยู่กับฉัน ฉันนี่ท่าจะสติฟั่นเฟือนไปแล้วแน่ ๆ หญิงชรากับเด็กคนหนึ่งที่ยังต้องใช้เวลาอีก

อย่างน้อยสิบสองหรือสิบสามปีกว่าจะดูแลตัวเองได้ นี่ฉันจะต้องทนอยู่ไปจนอายุร้อยปีเพื่อคอยดูแลเจ้าคาลเลอหรือ

แต่ถ้าฉันไม่เอาเขามาด้วย ญาติคนไหนล่ะจะเอาไป ท้ายที่สุดพวกนั้นก็คงส่งเขาไปอยู่บ้านเด็กกำพร้า ฉันไม่ยอมแน่ ๆ

ไม่ยอมเด็ดขาด โดยเฉพาะพ่อของเขา แต่นั่นมันก็ไร้สาระเหมือนกัน มีเด็กตั้งเยอะที่มีพ่อก็เหมือนไม่มี ฉันจะกัดฟันและ

จะพยายามแกล้งลืม ๆ ไปว่าตัวเองแก่แล้ว ฉันกับเจ้าคาลเลอต้องทำได้น่า

คนส่วนใหญ่มักจะบอกว่าอายุหกสิบเจ็ดน่ะแก่แล้ว แต่ย่าไม่เห็นด้วย ย่ามักจะพูดเหมือนที่คนแก่ส่วนใหญ่ชอบพูด ว่าคนเราจะแก่หรือไม่แก่มันอยู่ที่ใจ ย่ารู้สึกว่าตัวเองยังกระฉับกระเฉงอยู่ อีกประโยคหนึ่งที่ย่าชอบพูดบ่อยๆ ก็คือ ถึงจะแก่แค่ไหน แต่ยังมีไฟอยู่ ถ้าใครรู้จักย่าก็คงเชื่อว่าย่าไม่ได้โม้ ย่าไม่ใช่คนร่ำรวย บางครั้งย่าจึงบ่นเรื่องเงินบำนาญอันน้อยนิด หรือไม่ก็เรื่องสามีที่ตายไป เพราะเขาไม่ได้ทิ้งทรัพย์สมบัติอะไรเอาไว้ให้ย่าเลย แต่ส่วนใหญ่ย่าจะหัวเราะกับเรื่องพวกนั้นมากกว่าจะไปนั่งหงุดหงิดกับมัน เพราะจริงๆ แล้วย่ารู้วิธีที่จะใช้ชีวิตโดยไม่ทำให้ตัวเองเดือนร้อนในเรื่องเงินทองอพาร์ตเมนต์ของย่าที่มิวนิกดไม่ได้กว้างขวางอะไรนัก และมีอายุใกล้เคียงกับย่า เก้าอี้นวมที่นั่นเคยหักมาหลายหนแล้วเวลาต้องรับแขกมากๆ ส่วนของที่ใหม่ที่สุดในบ้านเห็นจะเป็นเจ้าเครื่องทำความร้อนที่ใช้น้ำมัน และเป็นของชิ้นเดียวที่ไม่ถูกชะตาย่ามากที่สุด*เพราะย่ากลัวแต่ว่าสักวันหนึ่งมันจะระเบิดจนอพาร์ตเมนต์พังพินาศลงมา ดังนั้นเวลาที่มันส่งเสียงพึ่บพั่บตอนติดไฟ ย่าจะพูดทั้งปลอบทั้งขู่เหมือนเจ้าเครื่องทำความร้อนนั่นเป็นลาแก่ดื่อๆ ตัวหนึ่ง จะว่าไปแล้วย่ามักจะชอบพูดกับตัวเอง หรือไม่ก็ข้าวของต่างๆ ในบ้านอยู่บ่อยๆ คนที่ไม่รู้จักย่าอาจจะรู้สึกแปลกๆ ในตอนแรก แต่พอคุ้นแล้วก็จะเริ่มชิน แม้แต่เวลาที่คุยกันอยู่หลายๆ คนบางครั้งย่าก็จะเผลอพูดกับตัวเองขึ้นมา พอคนในวงสนทนาหันมามองด้วยท่าทางงงๆ ย่าจะส่ายหัวแล้วบอกว่า ที่ย่าพูดนั้นไม่ได้หมายถึงพวกเขา

พบกับเรื่องราวความสัมพันธ์ของ "คาลเลอ" เด็กชายผู้สูญเสียพ่อแม่ไป และต้องมาใช้ชีวิตอยู่กับ "ย่า" ช่องว่างระหว่างวัยทำให้ทั้ง 2 คนไม่ลงรอยกัน และมักมีเรื่องไม่เข้าใจกันอยู่เรื่อย แต่เมื่อย่า-หลานมีกันอยู่เพียง 2 คน วันเวลาที่ผ่านไปจึงค่อย ๆ ช่วยให้พวกเขาเปิดใจเรียนรู้กันและกัน จนกลายเป็นความผูกพันที่ประทับใจไม่รู้ลืม หนังสือเล่มบาง ๆ นี้บอกเล่าเรื่องราวที่วรรณกรรมเยาวชนหลายเล่มเลี่ยงที่จะเอ่ยถึง นั่นคือเรื่องของความแก่ ความเจ็บป่วย และความตาย ทั้งที่เป็นเรื่องซึ่งไม่อาจหลีกเลี่ยง และเมื่อเกิดขึ้นก็สร้างผลกระทบอย่างใหญ่หลวงต่อจิตใจของเด็ก