เมื่อ พ.ศ. ๒๕๑๖ ผมเคยนำเรื่องรามกียรติ์ไปเล่าทางสถานีวิทยุศึกษา เมื่อจบแล้วมีผู้ขอให้นำลงพิมพ์ในวารสาร วิทยุศึกษา ที่ผมเป็นบรรณาธิการอยู่ แต่ผมเห็นเป็นเรื่องยาวไม่เหมาะที่จะนำลงพิมพ์ในวารสารรายเดือน และไม่ได้คิดจะพิมพ์เป็นเล่มเพราะเป็นการเล่าแบบแทรกบทเจรจาโต้ตอบกันทำให้เรื่องยาวหลายร้อยหน้า ทั้งเห็นว่ามีผู้จัดพิมพ์อยู่แล้วหลายสำนวนไม่ควรพิมพ์ซ้ำอีก ครั้นเมื่อ พ.ศ. ๒๕๔๖ ผมเขียนเล่าเรื่องมหาภารตยุทธ มีบางท่านแนะว่าน่าจะเขียนเรื่องรามเกียรติ์ในลักษณะนั้นอีกสักเล่มหนึ่ง เพราะหนังสือสองเรื่องนี้อยู่ในสมัยเดียวกัน ดังที่พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวได้ทรงพระราชนิพนธ์ถึงเรื่อง รามายณะ กับ มหาภารตะ ไว้ตอนหนึ่งว่า
"รามายณ คือเรื่องที่ไทยเราเรียกว่ารามเกียรติ์ เป็นเรื่องโบราณยุคเดียวกับมหาภารต แต่ได้รวบรวมขึ้นก่อนมหาภารต เพราะในมหาภารต
มีกล่าวถึงเรื่องพระรามอยู่ในวันบรรพ (บรรพที่ ๓) แต่ในรามายณไม่มี กล่าวถึงพระกฤษณ์ หรือตัวสำคัญใด ๆ ที่มีชื่อในมหาภารตนั้นเลย ผู้รจนาเรื่องรามายณขึ้นนั้นคือพระฤษีทรงนามว่า วาลมีกิ (ซึ่งในรามเกียรติ์ของเราเรียกเพี้ยนไปว่า วัฑมฤคี)"
ความจริงตัวละครของทั้งสองเรื่องที่เป็นญาติพี่น้องกันก็มีเช่น หนุมานกับกีมะ เพราะต่างก็เป็นบุตรพระวายุด้วยกันเคยพบกันมาแล้ว ส่วนความสำคัญของรามายณะและรามกียรติ์ได้กล่าวไว้แล้วในภาคผนวก อย่างไรก็ตามคำแนะนำนั้นน่าสนใจ เพราะในปัจจุบันคนส่วนมากหาเวลาอ่านหนังสือเล่มใหญ่ไม่ค่อยได้ถ้านำเรื่องรามเกียรติ์มาเล่าใหม่ให้สั้นกระชับ
แต่คงเนื้อหารายละเอียดไว้ครบถ้วน ก็จะช่วยผู้อ่านที่ต้องการอ่านเพื่อรู้เรื่องได้เร็วขึ้น
พิมพ์ครั้งที่ ๗ เมษายน พ.ศ.๒๕๕๔
จำนวน ๓๐๔ หน้า