ลมไม่ยุ่งจันทร์ สองเราไม่ข้องเกี่ยว 1
หอเมิ่งหุยมีแต่คนแบบใด...
ผู้คนใต้หล้าบอกว่า "มอมเมาบุรุษด้วยราคะเป็นหญิงต่ำช้า!"
กวนเฟิงเย่ว์บอกว่า "บุรุษบ้าราคะก็ต่ำช้าเช่นกัน!"
หากไม่มีบุรุษต่ำช้า จะมีสตรีต่ำช้าได้อย่างไร ในเมื่อล้วนเป็นคนต่ำช้า
เหมือนกัน ทุกคนจะอยู่ด้วยกันอย่างปรองดองไม่ได้หรือ
ไม่ได้! อินเกอจื่อหน้าบึ้ง "ชีวิตนี้ข้ารังเกียจคนที่ไม่เคารพศักดิ์ศรีตนเอง
ที่สุด!"
ทว่าโชคชะตามักกลั่นแกล้งคน คนไม่เคารพศักดิ์ศรีตนเองอย่างเฟิงเย่ว์เดิม
คิดจะใช้แพรแดงผืนหนึ่งส่งตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนรัชทายาทแคว้นอู๋
ใครจะไปคิดว่าเพราะกินเนื้อมากไปสองชั่ง ทำให้แพรแดงที่ห้อยตัวรับน้ำหนัก
ไม่ไหว
โครม! แล้วร่างกึ่งเปลือยของนางก็ตกลงไปในอ้อมแขนของอินเกอจื่อ
องค์ชายใหญ่แคว้นเว่ย
หลายปีก่อน ใครเคยถือกระบี่ยาวควบอาชาเกราะเหล็ก ท่วงท่าห้าวหาญ
องอาจใต้ผืนธงรบนั้น ทำเอาบุรุษแห่งเมืองหลี่ตูมองจนสายตาพร่าลาย
หลายปีต่อมา ใครที่สวมชุดผ้าโปร่งบางเบา อาภรณ์ปลดเปลื้องใน
หอนางโลม เลียริมฝีปากพลางยิ้มอย่างเย้ายวน "คืนละสิบตำลึงเงิน แต่เห็นแก่
ที่ท่านหน้าตาดี บ่าวลดให้ท่านสองส่วนเจ้าค่ะ"

ลมไม่ยุ่งจันทร์ สองเราไม่ข้องเกี่ยว 2
ของนางเขม็ง องค์ชายใหญ่อินคร้านจะซ่อนเร้นความรู้สึกแล้ว อารมณ์ที่ส่งออกมาบ่งชัดว่าเขาไม่พอใจมาก บีบต้อนเข้าไปหานางทีละก้าว
เฟิงเย่ว์กลืนน้ำลายอีก "ย่อมใช้วิธีการที่สตรีสามารถใช้ได้ จ้าวซีตัณหาจัดทั้งยังเหลวไหลไร้สติ บ่าวเลยคิดจะลองดูว่าจะหลอกล่อเขาได้หรือไม่ ผลคือสำเร็จ”
"อ้อ?" อินเกอจื่อยื่นมือไปลูบลำคอนางช้าๆ พลางหรี่ตาลง "เจ้าเก่งกล้าไม่เบานี่ หน้าตาไม่คิดจะเอาแล้วจริงๆ ถึงกับส่งตนเองไปให้คนเขาย่ำยีถึงที่ แล้วยังไม่อายมานั่งร้องห่มร้องไห้อยู่หน้าบ้านเขาอีก”
คำพูดนี้ยังบาดหูกว่าที่อี้จ่างจูพูดเสียอีก เฟิงเย่ว์นิ่วหน้า เงยหน้ามองเขา "คุณชายคิดว่าการที่บ่าวนำสมุดบัญชีกลับมาได้ไม่นับเป็นผลงาน กลับเห็นว่าการที่บ่าวเสแสร้งแกล้งทำเป็นเรื่องน่ารังเกียจอย่างนั้นหรือ”
"มิใช่น่ารังเกียจ" อินเกอจื่อลูบร่องรอยบนคอนาง พลางกดเสียงต่ำ ทุกถ้อยทุกคำราวกับเข็มทิ่มแทง "แต่การที่เจ้าใช้ร่างกายนี้มาปรนนิบัติข้าต่อทำให้ข้ารู้สึกขยะแขยง"
สีหน้าของเฟิงเย่ว์ซีดเผือด หลุบตาลงทันที หลับตาทำความเข้าใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มเอ่ยว่า "ตั้งแต่วันแรกที่ท่านเลือกบ่าว ก็รู้อยู่แล้วว่าบ่าวมิใช่หญิงสะอาดบริสุทธิ์อะไร ตอนนี้เพิ่งรู้สึกขยะแขยงหรือ”
"หญิงคณิกาก็มีศักดิ์ศรีที่ยอมเสียไปไม่ได้ของตน" อินเกอจื่อจ้องนางนิ่ง ความเกลียดชังสาดจับในดวงตา เขากำมือข้างหนึ่งแน่น มืออีกข้างบีบคอนาง พลางกดเสียงต่ำ "แต่เจ้า กลับทำตัวต่ำเกินจะกล่าว"
"ฮ่าๆ" เฟิงเย่ว์อดไม่อยู่ หัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ ส่งสายตาเย้ายวนให้เขา "หากชอบคณิกาที่มีศักดิ์ศรี ก็เชิญท่านไปหาแม่นางคนอื่นเถิด มาหาบ่าวให้เสียอารมณ์ทำไม บ่าวเป็นสตรีที่ต่ำที่สุดในหอแห่งนี้แล้ว ท่านก็น่าจะดูออกตั้งแต่วันแรกมิใช่หรือ
"ขอถามหน่อย มีกี่คนที่กล้าระบำเปลื้องผ้า ก็มีแต่บ่าว! เรื่องอย่างมองที่สูงเหยียบที่ต่ำ ใครกล้าทำซึ่งหน้าบ้าง ก็มีแต่บ่าวที่กล้า! ล้วนเป็นร่างของบุปผาร่วงโรยหลิ่วเหี่ยวเฉา นี้ทั้งสิ้น ส่งให้คนหนึ่งคร่อมก็แล้ว ส่งให้คนทั้งโขยงคร่อมก็แล้ว ยังใช้แลกสิ่งของบางอย่างได้ แล้วบ่าวจะต้องสงวนตัวดุจหยกไปทำไม”

ลมไม่ยุ่งจันทร์ สองเราไม่ข้องเกี่ยว 3
"เจ้าต้องการอะไรกันแน่""ท่านดูไม่ออกหรือ" เฟิงเย่ว์กะพริบตา ยื่นมือไปกอดเขา ยิ้มยั่วเย้าพราวเสน่ห์"บ่าวอยากให้ท่านดีใจน่ะสิเจ้าคะ ที่สรรหาสารพัดวิธีมาเอาใจท่าน ทำงานให้ท่าน ก็เพื่อต้องการให้ท่านชอบบ่าว"อินเกอจื่อปรายตามองนาง คว้ามือนางมาวางบนฝ่ามือตน"คนเช่นเจ้านี่ควรจะตายไปซะ"เฟิงเย่ว์ชะงักเล็กน้อย ยิ้มเอ่ย "บ่าวรู้ว่าท่านทำไม่ลง""รู้จากที่ใด"เฟิงเย่ว์ไล้มืออีกข้างไปหยุดที่ตำแหน่งหัวใจเขา หัวเราะจนเหมือนบุปผาไหวเอน"จากที่นี่เจ้าค่ะ""เจ้ามั่นใจในตัวเองเกินไปหรือไม่""คิกๆๆ" เฟิงเย่ว์หัวเราะพลางส่ายหน้า ขณะกำลังจะแหย่เขาอีกสักหน่อยกลับเห็นม่านตาของคนตรงหน้าพลันหดเล็ก จากนั้นเอวของนางก็ถูกรัดแน่นถูกเขากระชากล้มลงไปบนตั่งนุ่มพร้อมกัน

ลมไม่ยุ่งจันทร์ สองเราไม่ข้องเกี่ยว 4
"อย่าร้องไห้!" น้ำตากบนัยน์ตาจนพร่าเลือน เฟิงเย่ว์กะพริบไล่น้ำตาครู่หนึ่งกว่าจะเห็นชัดว่าคนผู้นี้คือใคร นางเอ่ยสะอื้น "ข้า...ร้องไห้อยู่ตรงนี้...ขวางอะไรหวังเยียด้วย”"อืม ขวาง" สีหน้าอินเกอจื่อไม่น่ามอง "เวลาเจ้าร้องไห้แล้วหน้าตาดูไม่ได้ที่สุด น้ำมูกไหลยืด ไม่รู้จักเช็ดออกหรือไร”เฟิงเย่ว์ถลึงตาใส่เขา จากนั้นก็ปล่อยโฮออกมาเสียงดังยิ่งกว่าเดิม น้ำมูกน้ำตาไหลเลอะมือเขา “ท่าน...ท่านมายุ่งอะไรกับน้ำมูกข้า! พ่อข้าเป็นแม่ทัพใหญ่ผู้ห้าวหาญ! ตายแล้วไม่ได้ฝังในสุสานแม่ทัพใหญ่ก็ช่างเถอะ โลงศพ...โลงศพก็ยังไม่มีจะใส่ร่าง..." มีสิทธิ์อะไร! มีสิทธิ์อะไรปล่อยให้เขาตายอย่างไร้เกียรติไร้ศักดิ์ศรีเช่นนี้! อินเกอจื่อมองนางอย่างรังเกียจแต่มิได้ผลักออก กลับรวบตัวคนเข้ามาในอ้อมแขน เฟิงเย่ว์ร้องไห้แต่ก็ยังไม่วายค่อนขอดเขา "ท่านมาทำอะไร...โกรธอยู่มิใช่หรือ”"ใช่ ตอนนี้ก็ยังโกรธอยู่" อินเกอจื่อเอ่ยเสียงเรียบ มือลูบศีรษะนางอย่างอ่อนโยน "โกรธจนไม่อยากจะช่วยเจ้าทำอะไรทั้งนั้น โกรธจนไม่อยากจะสนใจเจ้า"แต่เห็นเจ้าร้องไห้ขนาดนี้ ข้าให้เจ้ายืมซบอกก็ได้”

ลมไม่ยุ่งจันทร์ สองเราไม่ข้องเกี่ยว5 ( 5 เล่มจบ)