ของนางเขม็ง องค์ชายใหญ่อินคร้านจะซ่อนเร้นความรู้สึกแล้ว อารมณ์ที่ส่งออกมาบ่งชัดว่าเขาไม่พอใจมาก บีบต้อนเข้าไปหานางทีละก้าว
เฟิงเย่ว์กลืนน้ำลายอีก "ย่อมใช้วิธีการที่สตรีสามารถใช้ได้ จ้าวซีตัณหาจัดทั้งยังเหลวไหลไร้สติ บ่าวเลยคิดจะลองดูว่าจะหลอกล่อเขาได้หรือไม่ ผลคือสำเร็จ”
"อ้อ?" อินเกอจื่อยื่นมือไปลูบลำคอนางช้าๆ พลางหรี่ตาลง "เจ้าเก่งกล้าไม่เบานี่ หน้าตาไม่คิดจะเอาแล้วจริงๆ ถึงกับส่งตนเองไปให้คนเขาย่ำยีถึงที่ แล้วยังไม่อายมานั่งร้องห่มร้องไห้อยู่หน้าบ้านเขาอีก”
คำพูดนี้ยังบาดหูกว่าที่อี้จ่างจูพูดเสียอีก เฟิงเย่ว์นิ่วหน้า เงยหน้ามองเขา "คุณชายคิดว่าการที่บ่าวนำสมุดบัญชีกลับมาได้ไม่นับเป็นผลงาน กลับเห็นว่าการที่บ่าวเสแสร้งแกล้งทำเป็นเรื่องน่ารังเกียจอย่างนั้นหรือ”
"มิใช่น่ารังเกียจ" อินเกอจื่อลูบร่องรอยบนคอนาง พลางกดเสียงต่ำ ทุกถ้อยทุกคำราวกับเข็มทิ่มแทง "แต่การที่เจ้าใช้ร่างกายนี้มาปรนนิบัติข้าต่อทำให้ข้ารู้สึกขยะแขยง"
สีหน้าของเฟิงเย่ว์ซีดเผือด หลุบตาลงทันที หลับตาทำความเข้าใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มเอ่ยว่า "ตั้งแต่วันแรกที่ท่านเลือกบ่าว ก็รู้อยู่แล้วว่าบ่าวมิใช่หญิงสะอาดบริสุทธิ์อะไร ตอนนี้เพิ่งรู้สึกขยะแขยงหรือ”
"หญิงคณิกาก็มีศักดิ์ศรีที่ยอมเสียไปไม่ได้ของตน" อินเกอจื่อจ้องนางนิ่ง ความเกลียดชังสาดจับในดวงตา เขากำมือข้างหนึ่งแน่น มืออีกข้างบีบคอนาง พลางกดเสียงต่ำ "แต่เจ้า กลับทำตัวต่ำเกินจะกล่าว"
"ฮ่าๆ" เฟิงเย่ว์อดไม่อยู่ หัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ ส่งสายตาเย้ายวนให้เขา "หากชอบคณิกาที่มีศักดิ์ศรี ก็เชิญท่านไปหาแม่นางคนอื่นเถิด มาหาบ่าวให้เสียอารมณ์ทำไม บ่าวเป็นสตรีที่ต่ำที่สุดในหอแห่งนี้แล้ว ท่านก็น่าจะดูออกตั้งแต่วันแรกมิใช่หรือ
"ขอถามหน่อย มีกี่คนที่กล้าระบำเปลื้องผ้า ก็มีแต่บ่าว! เรื่องอย่างมองที่สูงเหยียบที่ต่ำ ใครกล้าทำซึ่งหน้าบ้าง ก็มีแต่บ่าวที่กล้า! ล้วนเป็นร่างของบุปผาร่วงโรยหลิ่วเหี่ยวเฉา นี้ทั้งสิ้น ส่งให้คนหนึ่งคร่อมก็แล้ว ส่งให้คนทั้งโขยงคร่อมก็แล้ว ยังใช้แลกสิ่งของบางอย่างได้ แล้วบ่าวจะต้องสงวนตัวดุจหยกไปทำไม”