บัณฑิตชาวนา ขอท่านใต้เท้าโปรดให้อภัย 1
จ้าวอวี้เจียวตายแล้ว ตายอย่างไร ตายเมื่อใด แม้แต่ตัวนางเองก็มิรู้ในความทรงจำหลงเหลือเพียงภาพดอกตู้เจวียน วนเวียนไปมาแต่เพียงพริบตากลับกลายเป็นภาพสีแดงสดที่นองไปด้วยเลือดเมื่อแรกที่นางรู้ว่าวิญญาณนางไปจากจี้เส้าอวี๋ พี่เขยของนางไม่ได้จี้เส้าอวี๋ก็ได้ขึ้นรับตำแหน่งเป็นผู้พิพากษาศาลต้าหลี่ที่อายุน้อยที่สุด ตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมาเจ้าวอวี้เจียวไม่เคยเห็นหน้าพี่สาวลูกพี่ลูกน้องของนางเลยราวกับว่าพี่เขยไม่เคยแต่งงานอย่างไรอย่างนั้นเขาอาศัยอยู่ในเรือนกลางสวนลึกเพียงลำพังจี้เส้าอวี๋เปรียบเสมือนหมาป่าเดียวดาย ในราชสำนักใช้ชีวิตโดดเดี่ยวมาโดยตลอด อย่าว่าแต่หญิงสาวข้างกายแม้แต่กับชายหนุ่มด้วยกันก็เข้าใกล้เขาไม่ได้สักนิดกลับเป็นพี่ชายของนางที่เคยมาเยี่ยมเขาอยู่ไม่กี่ครั้งทุกครั้งล้วนบอกเขาว่า"ปล่อยวางเกอะ คนตายไปแล้วฟื้นขึ้นมาไม่ได้"

บัณฑิตชาวนา ขอท่านใต้เท้าโปรดให้อภัย 2
หากชาติที่แล้วก่อนตายนางยังมีความหวังอะไรที่ยังไม่สมปรารถนาเช่นนั้นก็ให้มันเป็นโชคชะตาที่ยังมาไม่ถึงในชาตินี้ก็แล้วกันจี้เส้าอวี๋ในค่ำคืนนี้ ไม่ต่างจากชายหนุ่มคนหนึ่งเขาทำให้หัวใจของนางสับสนขึ้นมาทันที บางทีในอนาคตไม่ไกลจี้เส้าอวี๋อาจจะหมั้นหมายและแต่งงานกับใครสักคนที่อยู่รอบข้างนี้ก็เป็นได้นางจูงมือเขาแล้วเรียกพี่เส้าอวี๋ไปตลอดชีวิตไม่ได้ดังนั้นนางจึงต้องทำตัวให้ชินตั้งแต่ตอนนี้ เมื่อคุ้นชินแล้วก็ยืนมองเขาจากที่ไกลๆหากเขาหันกลับมาก็ส่งรอยยิ้มหวานๆ กลับไปให้เขาเป็นเช่นนี้ดีที่สุดแล้ว รักษาระยะห่างให้เหมาะสมยังจะเก็บความทรงจำที่ทั้งสองเคยสนิทสนมกันได้ตลอดไปนางเข้าใจเหตุผลทุกอย่างดี และในใจก็รู้ชัดเจนแต่นางกลับเสียใจมากอย่างน่าประหลาดราวกับว่า สิ่งที่อยากจะรักษาและเก็บไว้ในใจมากที่สุดได้เลือนหายไปแล้ว

บัณฑิตชาวนา ขอท่านใต้เท้าโปรดให้อภัย 3
ชุดขาวพลิ้วสะบัด อินเกอจื่อก้าวเข้าไปในจวนแม่ทัพใหญ่อี้ด้วยท่วงท่าสง่างาม ทันทีที่เท้าแตะพื้น สายตาเย็นเยียบนับสิบกว่าคู่ก็มองมาที่เขา! ไอสังหารแผ่ปกคลุม บรรยากาศพลันหนักอึ้ง! แต่อินเกอจื่อเป็นคนที่พบเจอเหตุการณ์ใหญ่ๆ มาจนเคยชิน คิ้วของเขาไม่กระตุกสักนิด เท้ายืนนิ่งอย่างมั่นคง เงยหน้าขึ้นเอ่ยด้วยความงุนงง “ผู้น้อยมาผิดที่หรือไม่" กระแสเย็นเยียบรอบด้านพลันสลาย อี้กั๋วหรูสวมชุดลำลอง เดินยิ้มออกมาต้อนรับ "องค์ชายอย่าได้ถือสา คนในจวนไม่ได้รับการอบรมให้ดี เห็นใครมาก็ขยับดาบจับทวน”ว่าพลางแสร้งทำเป็นหันไปตำหนิ "ยังไม่ถอยไปอีก!" "ขอรับ!" เสียงตอบรับดังลั่นจนอินเกอจื่อมุ่นคิ้วยกมืออุดหู "าาาละเลยแล้ว" อี้กั๋วหรูประสานมือคำนับ ดวงตาเรียวหรี่ลงพลางเอ่ย "เชิญองค์ชายด้านใน"
แสดงอำนาจเสียขนาดนี้ นี่มันงานเลี้ยงหงเหมิน ชัดๆ...

หากเจ้าทำตัวให้ดีๆ คนเบื้องล่างเหล่านี้ก็จะแค่ไม่รู้ความจึงล่วงเกินไป แต่หากไม่เชื่อฟัง...คนเบื้องล่างก็จะขยับดาบจับทวนกับเจ้า หลังจากนั้นข้าค่อยสั่งสอนพวกเขา

บัณฑิตชาวนา ขอท่านใต้เท้าโปรดให้อภัย 4
เฟิงเย่ว์ก็ยังรู้สึกเข็ดฟันไม่หาย! เฟิงหมิงในวันวานไม่มีสมองจริงๆ หลังจากอ่านหนังสือรักเพ้อพกมาแล้วก็ไปดักนางกลางถนน ตะโกนลั่นโดยไม่สนใจผู้คนที่ผ่านไปมา "กวนชิงเย่ว์ ข้าชอบเจ้า ข้ายอมตายเพื่อเจ้า!" เสียงฮือฮาดังไปทั้งถนน แม้จะมีสายตาอิจฉามากมายของพวกแม่นางน้อยมองมา แต่ที่มากกว่าคือสายตาที่มองมาแปลกๆ ของคนแถวนั้น ท่าทางเหมือนอยากพูดว่า เจ้าคนนี้เป็นบ้าหรือ
สายตาของกวนชิงเย่ว์ในตอนนั้นก็ไม่ต่างจากผู้คนบนถนนมากนักนางรั้งสายบังเหียนให้ม้าหยุด แม่ทัพหญิงในชุดแดงเกราะขาวเชิดคางมองคนเบื้องหน้าอย่างเหยียดหยาม กดเสียงต่ำเอ่ยว่า “พฤติกรรมเช่นนี้ไม่สมเป็นบุรุษสักนิด”เฟิงหมิงอึ้งไป ถามอย่างไม่เข้าใจ "ทำไมเล่า ในหนังสือบอกว่าสตรีล้วนชื่นชอบบุรุษที่ยอมสละชีวิตเพื่อพวกนางได้""เทียบกับคนที่เอาแต่ตะโกนโหวกเหวกว่าตายเพื่อข้าได้เช่นเจ้า” กวนชิงเย่ว์เอ่ยอย่างเย่อหยิ่ง "ข้าชอบบุรุษที่วางแผนอย่างใจเย็นเพื่อให้ได้อยู่ด้วยกัน สุขุมเยือกเย็น ไม่เอะอะโผงผาง!" สุขุมเยือกเย็น ไม่เอะอะโผงผางอย่างนั้นหรือ เฟิงหมิงในยามนั้นไม่เข้าใจเลยว่านั่นเป็นบุรุษเช่นไร เงยหน้าเอ่ยว่า “ข้าคิดว่าหากชอบก็พูดออกไปตามตรง บอกว่าตายเพื่อเจ้าได้ก็คือตายเพื่อเจ้าได้จริงๆ!"