หนังสือเล่มนี้ราวกับเป็นนิยายย้อนยุคที่หวนกลับไปสํารวจข้อถกเถียงของอุดมการณ์ต่างชุดกัน ที่ดันมาตั้งอยู่บนฐานของอุดมคติโรแมนติคชุดเดียวกัน อันสืบเนื่องมาจากนวนิยายอัศวินเรื่องหนึ่ง มันคือการตั้งคําถามถึงสํานึกอย่างถือสิทธิ์ของความเป็นผู้ผดุงคุณธรรมและผู้ปราบปรามความชั่วร้าย ที่กระทําไปในนามของความฝัน อันมีเส้นที่บางยิ่งนักมาคั่นแบ่งกับความวิปลาส ถ้าในสมัยหนึ่ง โฟลแบรต์จะเขียนนวนิยายให้ผู้หญิงคนหนึ่งใช้ชีวิตไปตามความฝันโรแมนติคอันเป็นอิทธิพลจากนิยายประโลมโลกที่เธออ่าน กระไรเล่าถ้าในอีกสมัย จะมีนักอ่านซึ่งยึดเอาความหมายของอุดมคติในนวนิยายมาเป็นแรงผลักดันฝันใฝ่ของการผดุงคุณธรรม แต่คําถามของการอ่านก็ยังมีอยู่ว่า เราอ่านมันอย่างไร และอ่านด้วยสำนึกแบบไหน พอๆ กับคำถามว่า ความฝันที่ว่านั้นคือฝันยามตื่น หรือคือฝันยุ่งเหยิงในวิกาลยาวนานของความหลับใหล และเป็นความฝันที่ต้องแลกมาด้วยอะไร เพราะTo dream the impossible dreamก็ยังเป็นได้ทั้งขอฝันใฝ่ในฝันอันเหลือเชื่อของอุดมการณ์ฝ่ายขวา และสุดมือเอื้อมคว้าข้าจะฝันของอุดมการณ์ค่อนมาทางซ้าย (ในนามปัญญาชนเดือนตุลา) ที่กาลเวลาก็พิสูจน์แล้วว่า เอาเข้าจริงแล้ว ก็แทนค่ากันได้ไม่ต่างอะไรในฐานะสัญญะลอยล่องอันว่างเปล่าพอกัน