นวนิยายของหลุยส์ ลามูร์มิได้เกิดจากจินตนาการเลื่อนลอย หากยืนอยู่บนข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์ ภูมิประเทศอันเป็นภูมิหลังของเรื่อง และที่สำคัญก็คือความเป็นนักเผชิญโชคที่เข้าถึงแก่นแท้ของชีวิต ซึ่งสามารถถ่ายทอดวิญญาณและความรู้สึกเหล่านั้นลงไปในจิตใจของตัวละครได้อย่างมีชีวิตชีวา

คนในแถบตะวันตกนี้เหงากันทั้งนั้น ผู้ชายหรือผู้หญิงที่ต้องทำงานตามลำพัง หรือรู้สึกว้าเหว่ บ้านแต่ละหลังตั้งอยู่ห่างกัน หัวใจคงใฝ่หากัน ถึงได้ฝากสายลมช่วยหาคำตอบ

คนเหงา ชอบนั่งมองขอบฟ้าแล้วคิดว่ามีอะไรหรือใครอยู่ตรงนั้นบ้าง คนที่อยู่ตามลำพังกับความว่างเปล่า ก็เหมือนนักโทษ
ตัวเขาเองก็เหมือนนักโทษเช่นกัน เขาไม่เคยหนีโรงเรียน เพราะไม่เคยเรียนเขาทำงานตั้งแต่มือกำเครื่องมือต่าง ๆ ได้รอบ และทำงานนับแต่นั้นมา ชีวิตของเขาอยู่บนหลังม้าและตระเวนไปตามทุ่งกว้าง
เขาต้องทนกับฝุ่นและความร้อนสูง ยามเดินทางไปกับขบวนรถม้าข้ามทุ่งกว้าง เขาหวังว่าเมื่อถึงฤดูใบไม้ผลิเมื่อลมเปลี่ยนทิศ เขาจะส่งข่าวกลับไปให้คนที่เขียนบันทึกพวกนี้ เพื่อบอกว่าหล่อนไม่ว้าเหว่แล้วเพราะมีคนอ่านข้อความที่หล่อนเขียน แต่ลมอาจไม่พัดไปทางนั้น หรือหล่อนอาจไม่พบกระดาษของเขาก็ได้