เมื่อมาเฟียอย่าง ลูฟร์ คาดิโอร์ ถูกสาวน้อยวัยกระเตาะเช่น ชาครียา ลูบคมด้วยการเเบล็กเมล์ว่าถูกเขาข่มขืน! งานนี้มีหรือที่มาเฟียร้ายจะยอมให้ถูกเเบล็กเมล์ง่ายๆ ลูฟร์จึงทำตัวเป็นศาลเตี้ยพิพากษาชาครียาอย่างสาสมด้วยไฟสวาท ที่ชาครียาไม่มีทางหนีพ้นจากกรงเล็บของลูฟร์ไปได้...

"ปล่อย...ปล่อย...ฉันไปเถอะค่ะ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจเเบล็กเมล์คุณ" "เสียใจด้วยยาหยี คำขอโทษของคุณไม่ได้ผล เพราะศาลเตี้ยอย่างดอนลูฟร์พิพากษาเเล้วว่าคุณควรได้รับการตอบเเทนอย่างสาสม ที่บังอาจกล่าวหาว่าผมข่มขืนคุณ" "เเต่...เเต่...คุณกำลังลงมือข่มขืนฉันจริงๆ เเล้ว" "ไม่จำเป็นต้องข่มขืนหรอก ชาครียา ผมกล้าเอาหัวเป็นประกันว่าอีกไม่กี่นาที คุณต้องครางกระเส่า หยัดกายเข้าหา เเละเรียกร้องให้ผมมอบสิ่งนี้ให้คุณ"

ลูฟร์ สัมผัสเรือนร่างงามทนทั่วทุกตารางนิ้วอย่างยั่วยวน ปลุกไฟสวาทในตัวชาครียาให้ลุกพล่านทั่วเรือนกาย "ได้โปรด...ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ..." "จะร้องให้ผมปล่อยคุณทำไม เเค่เพียงถูกผมจูบ คุณยังส่งเสียงครางกระเส่าถึงเพียงนี้ หากผมส่งเจ้านี่เข้าไปในตัวของคุณ ผมสาบานได้ว่าคุณต้องร้องครวญครางจนบ้านเเตกเเน่" ชาครียาหมดโอกาสในการร้องหาอิสระให้ตนเอง เรียวปากอิ่มถูกบดขยี้จุมพิตด้วยฝีปากร้อนรุ่มอย่างเร่าร้อนดุดันไร้ความปราณี เเละกำลังถูกสูบวิญญาณออกจากร่าง ด้วยจุมพิตอันเเสนเร่าร้อนของดอนลูฟร์!

ชาครียาไม่ได้ตั้งใจเเบล็กเมล์ลูฟร์ว่าเขาเป็นคนข่มขืนเธอ เเต่เพราะถูกบิดาบังคับจึงจำต้องยอมทำเช่นนั้น เเละเธอก็ได้รับการลงโทษจาการเเบล็กเมล์อย่างสาสม ลูฟร์ คาดิโอร์ ไม่ปล่อยให้ชาครียาลอยนวล เขามอบบทลงโทษชาครียาด้วยเปลวไฟสวาทอันเร่าร้อน ซึ่งชาครียาไม่อาจหนีพ้นจากกรงเล็บของเขาไปได้เเม้วินาทีเดียว...