SEWN SHIP เรือเครื่องผูก : ประวัติศาสตร์ความสัมพันธ์นับพันปี
หลักฐานซากเรือเครื่องผูกเก่าแก่ที่สุด พบที่มหาพีระมิดแห่งกีเซ ประเทศอียิปต์ นักโบราณคดีชาวอียิปต์พบซากเรือ ทั้งภายในและภายนอกสุสานฟาโรห์คูฟู อายุราว 4,500 ปีมาแล้ว แสดงให้เห็นว่าเทคนิคการต่อเรือเครื่องผูก อาจมีต้นกําเนิดในแถบทะเลแดง ก่อนแพร่กระจายไปยังอ่าวเปอร์เซีย มหาสมุทรอินเดีย ทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ไปจนถึงชายฝั่งตะวันออกของแอฟริกา หมู่เกาะอินโดนีเซีย และหมู่เกาะฟิลิปปินส์ โดยรูปทรงของเรือมีรูปร่างแตกต่าง ไปตามความนิยมของแต่ละท้องถิ่น ข้อมูลจากหนังสือ “Guide to the Pyramids of Egypt” เขียนโดย Alberto Siliotti จัดพิมพ์ปี ค.ศ. 1997 (พ.ศ. 2540) ที่ประเทศอียิปต์ อธิบายเกี่ยวกับซากเรือโบราณภายในมหาพีระมิดแห่งกีเซว่า เรือในแง่วัฒนธรรมไม่ได้มีหน้าที่เฉพาะเป็นพาหนะสําหรับขนส่ง หรือใช้ในการประมงเท่านั้น หากมีนัยสําคัญเกี่ยวกับคติความเชื่อ นั่นคือเป็นพาหนะของเทพเจ้า
เรือ เป็นหนึ่งปัจจัยที่ (ทุกบ้าน) ต้องมี ไม่ว่าจะเป็นเรือเล็กหรือเรือใหญ่ ที่มีไว้ใช้ในครัวเรือนยามจำเป็น กระทั่งใช้เป็นพาหนะในการทำมาหากินหรือล่องเรือค้าขายสินค้าต่างๆ 3 ใน 4 ของน้ำที่มีอยู่บนโลกจึงเป็นเส้นทางการเดินเรือที่เชื่อมโยงโลกตะวันตกและทั่วทั้งโลกใบนี้ ประวัติศาสตร์ของเส้นทางการเดินเรือจึงมีที่มายาวนานกว่าจะมาสู่พัฒนาการของเรือในรูปแบบหลากหลายในยุคปัจจุบัน การนำพาของสายน้ำนี่เองที่ผลักนำให้การเดินทางของ เรือเครื่องผูก ให้เคลื่อนไหลผ่านกาลเวลามายาวนาน จากรูปลักษณ์หนึ่ง ค่อยๆ เปลี่ยนไป สู่อีกรูปแบบหนึ่งตามวันเวลา สถานการณ์และภูมิประเทศของพื้นที่นั้นๆ ตามแต่ความเหมาะสม
กว่า 4,500 ปีที่นักโบราณคดีชาวอียิปต์ได้พบซากเรือบริเวณสุสานฟาโรห์คูฟู นั่นอาจหมายความว่า เทคนิคการต่อเรือเครื่องผูกมีต้นกำเนิดมาจากแถบทะเลแดง ก่อนจะไหลเลื่อนไปยังย่านน้ำต่างๆ ทั้งแถบอ่าวเปอร์เซีย มหาสมุทรอินเดีย ทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ไปจนถึงชายฝั่งตะวันออกของแอฟริกา หมู่เกาะอินโดนีเซีย จนถึงหมู่เกาะฟิลิปปินส์ และมาถึงสยามประเทศ ดังที่กองโบราณคดีใต้น้ำ กรมศิลปากร ได้ขุดค้นพบในพื้นที่ที่เป็นบ่อกุ้งของชาวบ้านในอำเภอพันท้ายนรสิงห์ จังหวัดสมุทรสาคร เมื่อปลายปี พ.ศ.2556 เป็น "ซากเรือเครื่องผูก" อายุราว 1,300-1,200 ปี ที่มีสภาพเกือบสมบูรณ์ที่สุดที่พบในภาคพื้นเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เลยทีเดียว
เรือที่ถูกขุดพบในบริเวณบ่อกุ้งลำนี้ตั้งชื่อตามเจ้าของสถานที่ที่ขุดพบคือ นายสุรินทร์และนางพนม ศรีงามดี จึงได้ชื่อว่า "แหล่งเรือโบราณพนมสุรินทร์" จากการขุดค้นครั้งนี้ นักวิชาการหลายคนลงความเห็นตรงกันว่า แหล่งเรือโบราณอายุเกินพันปีแห่งนี้ถือเป็นมรดกวัฒนธรรมทางโบราณคดีที่ทรงคุณค่ามากที่สุดแห่งหนึ่งของโลก หรืออาจไม่ต่างกันมากจากยุคสมัยของกาหลิบฮารูน อัล รอชีด แห่งราชวงศ์อับบาสิยะฮ์ และจักรพรรดิถังเจ๋อตง แห่งราชวงศ์ถัง ก็เป็นได้ แหล่งกำเนิด ที่มาที่ไป มีกลุ่มประเทศใดบ้างที่เกี่ยวข้องเชื่อมโยงกับเรือเครื่องผูก และความจริงของเส้นทางการนำพาเรือพนมสุรินทร์ลำนี้มาสู่สยามประเทศ รวมถึงพัฒนาการเรือเครื่องผูกของเหล่าอาณาอารยประเทศจะเป็นเช่นไรนั้น เชิญผู้อ่านเปิดหนังสือเล่มนี้โดยพลัน
สำนักพิมพ์ยิปซี
