เรื่องเล่าที่ไม่ค่อยชอบฟัง คือเรื่องของการทิ้งลูกที่ยังป่วย ทิ้งเมียที่ไม่มีรายได้ ทิ้งครอบครัวที่ยังยากลำบาก เพื่อออกไปทำงานศาสนา แล้วบอกเล่าอย่างกับว่า งานศาสนาของตัวเองนั้นช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน (เรื่องเล่าพวกนี้ ไม่จำเป็นต้องมาจากตับลีฆนะครับ เรียกว่ามีจากหลายญะมาอัต และบางครั้งต้นทางก็อาจไม่ได้ผิดอะไรด้วย มันมีบริบทของมันอยู่)

แต่เมื่อฟังมาจากอีกทางหนึ่ง​ กลับแตกต่างกัน​ คือเรื่องที่มาจากหะดีษท่านนบี... เมื่อชายคนหนึ่งออกไปญิฮาด แต่ทิ้งพ่อแม่ที่แก่ชราไว้ ท่านนบีเรียกกลับ และสั่งให้ไป "ญิฮาด" ด้วยการดูแลพ่อแม่แทน

[ ในหนังสือ "ริยาอ์" ของเชคสัลมาน บรรจุหะดีษนี้ลงไป เพื่อเตือนคนที่คิดจะทำงานศาสนาที่ดู "ใหญ่" แต่ทิ้งการรับใช้ศาสนาที่คนไม่ได้สนใจอย่างดูแลพ่อแม่ นั่นอาจถือว่าเป็นอาการที่สำคัญของริยาอ์อย่างหนึ่ง​ ]​
เรื่องนี้คนทำงานต้องสมดุล เราไม่ควรเอาแต่พาครอบครัวไปพักผ่อนตากอากาศ หากสนามการทำงานยังคงต้องการตัวเรามากๆ แต่ขณะเดียวกันก็ไม่ควรเห็นเป็นเรื่องเล็กๆ กับลูกๆ ที่ป่วยไข้ไม่สบาย โดยทิ้งไว้ให้ภรรยาดูแล... เราควรกอดพวกเขาไว้ และบอกว่า เราจะอยู่กับพวกเขา แบกรับปัญหาไปด้วยกัน... แน่นอนว่า งานรับใช้ศาสนาหรือบริการสังคมนั้น​ เราไม่ทิ้งเด็ดขาด เราจะหาทางปรับให้มันเหมาะสมกับความเป็นจริงของชีวิต และทำมันอย่างสุดกำลังเช่นกัน

เรื่องเล่าต่างๆ อาจจะถูกต้องในบริบทต้นทางของคนที่เล่า แต่มันอาจจะผิดพลาดอย่างมากๆ หากใช้กับบริบทของเราก็ได้ ... เราต้องหาทางทำทุกอย่างในชีวิตอย่างสมดุล แบกรับอามานะฮฺทุกด้านอย่างสุดความสามารถ วิงวอนขอดุอาอ์เสมอ นี่คือทางออกที่ควรจะเป็น