หลวงปู่พัฒน์ ปุญญกาโม วัดห้วยด้วน ท่านเกิดเมื่อ 12 พฤษภาคม พ.ศ.2465 เป็นครอบครัวหลานหลวงปู่เทศ คือ นายพุฒ ก้อนจันเทศ และนางแก้ว นามสกุลเดิม(ฟุ้งสุข)อยู่บ้านสระทะเล ต.ย่านมัทรี อ.พยุหะคีรี จ.นครสวรรค์ ได้คลอดบุตรคนหนึ่งออกมาและได้ตั้งชื่อให้ว่าเด็กชายพัฒน์ เจ้าอาวาสวัดสระทะเล(ต่อจากหลวงปู่เทศ)ผู้เป็นลุงได้ทราบข่าวจึงรู้ได้ทันทีว่าหลานชายคนนี้คือลูกหลานคนที่หลวงปู่เทศได้สั่งไว้ เพราะเกิดในปีจอตามที่หลวงปู่เทศบอก จึงรีบส่งข่าวไปยังหลวงพ่ออิน หลวงพ่อเดิม เมื่อพระเกจิทั้งสามรูปได้ทราบข่าวแล้ว ก็ได้ปฏิบัติตามคำสั่งเสีย เป็นผู้สอนกรรมฐานและวิชาอาคมพื้นฐานให้ ส่วนหลวงพ่อเดิมจะเป็นผู้ถ่ายทอดพุทธาคมชั้นสูงรวมถึงวิชามีดหมออันโด่งดังให้กับเด็กชายพัฒน์ด้วยตนเอง
หลวงปู่พัฒน์สืบทอดพุทธาคมจาก
หลวงพ่อเทศ วัดสระทะเล (เป็นเหลนแท้ๆ)
ผ่านหลวงพ่อเดิม วัดหนองโพ
หลวงพ่ออิน วัดหางน้ำสาคร
หลวงพ่อหมึก วัดสระทะเล (เป็นหลาน)
หลวงพ่อโหมด วัดโคกเดื่อ
ท่านเดินธุดงค์เสาะแสวงหาสถานที่สงบเพื่อฝึกฝนวิชากรรมฐานฝึกญาณสมาธิให้แก่กล้า ไปยังที่ต่างๆนาๆ ทั้งดินเดนอันลี้ลับอัศจรรย์ เช่นเมืองลับแล เมืองตาชูชก และอื่นๆ ขณะที่หลวงพ่อพัฒน์เดินธุดงค์ไปยังเมืองลับแล ท่านได้ไปพักกับหลวงพ่อชุบ เจ้าอาวาสวัดพระบรมธาตุทุ่งยั้ง จ.อุตรดิตถ์ และหลวงพ่อชุบ ยังได้ถ่ายทอดวิชาทางเมตตามหานิยมให้หลวงพ่อพัฒน์ และขอให้ท่านเป็นพระคู่เทศน์ ปุจฉา วิสัชนา คู่กับท่าน เป็นระยะเวลาอีก 3 ปี ขณะที่หลวงพ่อพัฒน์อยู่ที่วัดบรมธาตุทุ่งยังนั้นท่านได้สนใจค้นคว้าค้นหาบ่อน้ำทิพย์เมืองลับแลที่มีกล่าวไว้ในตำราตีมีดของสำนักวัดเขาแก้ว
ในกาลต่อมากำนันตำบลธารทหารขอให้โยมพ่อโยมแม่ของพระอาจารย์พัฒน์ช่วยกันอาราธนาพระอาจารย์พัฒน์ มาอยู่เป็นเจ้าอาวาสวัดธารทหาร เพื่อสร้างพระอุโบสถให้แล้วเสร็จ เมื่อกำนันผลและโยมพ่อโยมแม่ของหลวงพ่อพัฒน์ตลอดจนถึงชาวบ้านเดินทางมาอารธนาท่านแล้ว หลวงพ่อพัฒน์ก็ตอบตกลงและย้ายมาพัฒนาวัดธารทหาร(ห้วยด้วน) ตั้งแต่ปี พ.ศ.2513 เป็นต้นมา
คาถาบูชา หลวงพ่อพัฒน์ วัดห้วยด้วน
ตั้งนะโม 3 จบ
ปุญญะกาโม มหาเถโร มหาเตโช มหิทธิโก
มหาลาโภ มะหาปุญโญ มหาคุโณ มาหายะโส
สิทธิสัมปัตติสัมปันโน นิพภะโย นิรุปัททะโว
ตัดสะ เตชานุภาเวนะ โสตถิ เม โหตุ สัพพะทา ฯ
ขออานุภาพ หลวงพ่อพัฒน์ วัดห้วยด้วน
ผู้เมตตา ทรงฤทธิ์ล้วน ครบถ้วนคุณ
ให้ช่วยหนุน ลาภ ยศ สุข สมบัติดังปรารถนา
ให้แคล้วคลาด จากอันตราย ภัยนานา
ให้ก้าวหน้า เจริญยิ่ง ทุกสิ่ง เทอญ ฯ