จากปากคำของคนใกล้ตายจำนวนมากเล่าว่า เมื่อหมดลม พวกเขาจะรู้สึกว่าตนเองลอยตัวสูงขึ้น หลังจากนั้นจะเดินหรือลอยผ่าน "อุโมงค์" ยาวไปเรื่อยๆ จนพบแสงสว่าง ที่นั่นพวกเขามักพบญาติมิตรที่จากโลกไปก่อนรออยู่ พวกเขาจะรู้สึกสบายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน นักวิทยาศาสตร์มีทฤษฎีว่า ประสบการณ์ผ่านอุโมงค์คือการทำงานของสมองของคนใกล้ตาย เพื่อให้ความตายเป็นกระบวนการที่ไม่ทรมาน ทั้งนี้เพราะสมองของคนที่ใกล้ตายมีออกซิเจนไปเลี้ยงน้อย ความดันตก สมองจะสั่งให้หลั่งเอนดอร์ฟิน ออกฤทธิ์คล้ายมอร์ฟีน ทำให้เห็นอะไรสวยไปหมด เหล่านี้เป็นภาพลวงตาที่สมองสร้างขึ้นมา คนที่ผ่านการตายจึงมักพบภาพที่คล้ายๆ กัน ในช่วงที่ออกซิเจนน้อยลงนี้

ในโลกของคนเป็น เราทั้งหลายก็กำลังเดินผ่าน "อุโมงค์" เราแสวงหาโลกใหม่ที่ดีกว่าตลอดเวลา ใช่ไหมว่าความปรารถนานี้ฝังในจิตใต้สำนึกของเราจนยามจากโลก เราก็หลอกตัวเองว่าเดินผ่านอุโมงค์มืดไปสู่แสงสว่างสวยงาม หนังสือ "อุโมงค์" เล่มนี้ เป็นรวมเรื่องสั้นลำดับที่สองในชุดนิยายผีและเรื่องลึกลับ ผลงานของ "วินทร์ เลียววาริณ" นักเขียนสองซีไรต์และศิลปินแห่งชาติ แม้จะใช้องค์ประกอบต่างๆ ของนิยายผี อาทิ ผี วิญญาณ การเข้าสิง การเข้าทรง สายสิญจน์ เสียงหมาหอน หรือภาพนิมิต แต่เจตนาของเรื่องไม่ใช่ทำให้ผู้อ่านเกิดอาการสยองขวัญ ขนหัวลุกไปสามวัน หากคือสะท้อนสังคม เป็นการทดลองใช้องค์ประกอบผีๆ เขียนเรื่องเกี่ยวกับสังคมและ "อุโมงค์" ที่พวกเราอาศัยอยู่! หากคุณอ่านหนังสือเล่มนี้แล้วขนลุก แสดงว่าคุณเป็นพวกขวัญอ่อนจริงๆ!