เรื่องย่อ : เขามองเธอด้วยความเกลียดชังมาโดยตลอดจนกระทั่งความจริงปรากฏจึงได้ตาสว่าง “กรี๊ด!!!” เสียงกรีดร้องดังขึ้นทำให้คนที่กำลังนอนหลับสะดุ้งตื่นพร้อมทั้งหันซ้ายแลขวาเพื่อหาว่าเสียงแปดหลอดนั้นมันมาจากที่ใด ก่อนจะพบว่าคนบนเตียงซึ่งเคยอยู่ในห้วงนิทราได้ฟื้นคืนสติพร้อมจ้องเขาเขม็งราวไม่รู้จักมักคุ้นทว่าปารัชไม่ได้สนใจตรงนั้น
ดวงตาคมฉายแววดีใจอย่างปิดไม่มิดแล้วพุ่งเข้าไปกอดรัดร่างบางของภรรยาเอาไว้อย่างรวดเร็วพอดีกับพยาบาลซึ่งได้ยินเสียงร้องวิ่งเข้ามาในห้อง
“นีรฟื้นแล้ว ฟื้นแล้วจริงๆ ด้วย” พร่ำบอกราวคนละเมอทั้งที่ดวงตาเอ่อคลอไปด้วยน้ำสีใส เฝ้าภาวนาทุกวันให้คนรักกลับมาจนมันเป็นจริงในเช้าวันนี้ที่ท้องฟ้าภายนอกถึงจะอึมครึมแต่ภายในห้องพักฟื้นสี่เหลี่ยมเต็มไปด้วยความสดใส
ก่อนที่ความรู้สึกนั้นของเขาจะดับลงยามได้ยินคำพูดของคนรัก
“คุณเป็นใคร มากอดฉันทำไม ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ! คุณพยาบาลช่วยด้วยเอาเขาออกไปที” พยายามดิ้นรนแต่เพราะนอนมานานทำให้ไม่ค่อยมีแรงจึงเค้นเสียงบอกนางพยาบาลซึ่งกำลังเฝ้าดูเหตุการณ์อย่างใกล้ชิด
ร่างสูงชะงักค่อยผละออกเพื่อมองใบหน้าหวานพลางจ้องเข้าไปในดวงตาคู่ใสอย่างจับผิด แม้จะยิ้มก็ไม่สามารถทำได้รีบถามถึงความข้องใจในคำพูดเมื่อสักครู่ของหล่อน
“เธอหมายความว่ายังไง เธอจำพี่ไม่ได้เหรอ” หล่อนไม่ได้ตอบคำถามของเขานอกจากหันไปมองผู้หญิงในชุดขาวแล้วเอ่ยขอร้อง