เจ้าผู้รำเพยต้น ลมมาอย่าไหวหวั่น
ไผสิมาสั่นต้น ผะอวนเจ้าอย่าหวั่นไหว
ใจประสงค์ต่อเจ้า หญิงงามใดอ้ายกะบ่ส่อง
อ้ายหวังสิเป็นคู่สร้าง บารมีเฮียงฮ่วมน้อง

คนที่เขาเฝ้าฝันถึง เธอมีอยู่จริงใช่ไหม?
‘โมก วงศ์บุษบา’ เฝ้าถามตัวเองมาหลายปี
เขาฝันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในสถานที่ไม่คุ้นตา ซึ่งต่อมาได้รู้ว่าที่แห่งนั้นคือบุปผานคร
นครที่มีหัวเมืองน้อยใหญ่เป็นชื่อดอกไม้ซึ่งเป็นบ้านเกิดของเธอคนนั้น
หนุ่มดอกไม้ได้พบกับ

คนที่ต้องพบ อย่างไรก็ต้องพบ
‘รำเพย’ เฝ้ารอเวลาที่จะได้พบเจอชายที่นางฝันถึง
นางเชื่อว่าสักวันหนึ่งเขาจะมายังบุปผานคร จะด้วยเหตุผลประการใดก็ตาม
ท้ายที่สุดเขาผู้นั้นก็ต้องมา มาเพื่อทำหน้าที่ มาเพื่อให้นางได้พบเจอสักครั้ง
มาเพื่อให้นางรู้ว่า... ชายที่นางฝันถึงแลเขาได้ยึดครองหัวใจนางนั้นมีอยู่จริง

“พี่มาที่นี่... แล้วครอบครัวของพี่เล่าเจ้าคะ”
สาวที่รู้สึกผูกพันกับครอบครัวชายหนุ่มไม่น้อยถามเสียงสั่น ตอนนี้นางเองก็กำลังแยกจากครอบครัวเช่นกัน
“พวกเขาคงกำลังรอพี่กลับบ้าน”
“...”
“หากทุกอย่างคลี่คลาย... พี่ไม่หวังจะกลับบ้านไปคนเดียว”
...ไม่หวังจะกลับบ้านไปคนเดียวอย่างนั้นหรือ รำเพยได้แต่เสมองท้องฟ้า
พระจันทร์เจ้าขา... ท่านช่วยลดแสงลงสักนิดเพื่อที่เขาจะไม่เห็นแก้มแดงๆ ของข้า