เวอร์จิเนีย รีบหมุนตัวกลับแล้วคว้าบันได รวบชายกระโปรงพร้อมกับลุกลี้ลุกลนปีนขึ้นไป แต่กลับไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวตามมาข้างหลัง จู่ๆ ความคิดน่าขวัญหายก็วูบขึ้นมา จากบันไดขั้นบนๆ เธอชะงักและเหลือบมองลงไป
เขา กำลังพินิจดูปลีน่องและข้อเท้าของเธอที่เปิดเผยอย่างหมดเปลือกในกางเกงชั้น ในผ้าลูกไม้ของเธอ สายตาเขามีแววแปลกๆ และมันทำให้เธอใจหายวาบ
เขาช้อนสายตาขึ้นมอง “ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงในชั้นในผ้าลูกไม้มาหลายปีแล้ว”
สีสันบนใบหน้าเธอระเรื่อขึ้น และคำพูดโหดร้ายของซาร่าห์ ลูอิสในโรงเรียนที่ริชมอนด์ก็ย้อนกลับมา “เวอร์จิเนีย ฉันไม่อยากจะเป็นคนบอกเธอเลยว่าชั้นในพวกนี้มันล้าสมัยไปแล้ว!”
แก้มเธอแดงก่ำกว่าเก่า เด็กสาวเพิ่งรู้ว่าเขากำลังจะปีนขึ้นมา เธอจึงตะเกียกตะกายออกจากประตูนั่น และขึ้นไปบนช่องว่างที่ลูกเรือนอน
เธอ แทบหายใจไม่ออกตอนรีบเดินผ่าน รู้ดีว่าผู้จับกุมเธอตามมาติดๆ อย่างไม่ยอมเปิดโอกาสให้หลบหนี แต่เธอจะต้องหนีและต้องเร็วๆ นี้ด้วย มันต้องเป็นเช่นนั้น หรือไม่อย่างนั้นเธอก็ต้องถูกลดค่าให้เป็นโสเภณีของเขา
เมื่อมาพบบันไดอีกชุดหนึ่ง เวอร์จิเนียไม่อยากปีนขึ้นไปก่อน แต่โจรสลัดก็ดันเธอไปข้างหน้าเบาๆ “ขึ้นไป มิสฮิวจ์ส”
เธอกล้าหันมามองหน้าเขา “ฉันเห็นแล้วว่าคุณไม่ใช่สุภาพบุรุษหรอกค่ะ แต่เก็บสายตาไว้กับตัวเองก็แล้วกัน”
สีหน้าเขาคล้ายกับไม่เชื่อหู ตามมาด้วยความขบขัน และในชั่วอึดใจนั้นเวอร์จิเนียคาดว่าเขาจะหัวเราะออกมาเบาๆ“มิสฮิวจ์ส ฉันไม่สนใจกับเสน่ห์ของเธอหรอกนะ”