...จริงๆแล้วภูวงไม่เคยยอมแพ้ เขา ‘เนรมิต’ ชีวิตใหม่ขึ้นมา แทนชีวิตเก่าที่เขาจำลองผิดพลาดไป”
“เขา ‘เนรมิต’ คุณขึ้นมา แล้วดิฉันล่ะคะ...”
“คุณเป็นผู้หญิงที่เขาคอยอยู่ เมื่อผมเห็นรูปวาดผู้หญิงในหอภาพ ผู้หญิงคนนั้นคือคุณ ผมก็รู้ว่าคุณเป็นคนเดียวที่จะช่วยผมปลดเปลื้องภูวงจากพันธนาการได้...”
“แต่เจ้าภูวงกับดิฉันไม่เคยรู้จักกัน ไม่เคยเห็นกันมาก่อน”
“ภูวงไม่เคยอธิบายให้ผมฟังว่าเขาวาดรูปคุณขึ้นมาจากไหน บางทีมันอาจจะเป็นการหยั่งรู้อะไรสักอย่างของเขา หรือมิฉะนั้นเขาก็อาจจะสร้างคุณขึ้นมาอย่างผมก็ได้”
ใกล้รุ่งหัวเราะเห็นฟันเรียบขาวเป็นเงา
“ถ้าเป็นอย่างหลัง คงจะต้องสร้างพ่อแม่กับพี่ๆขึ้นมาด้วยมังคะ ดิฉันเป็นแต่เพียงคนธรรมดาๆ”
“ไม่ใช่หรอก” นัยน์ตาคมซึ้งของอีกฝ่ายเปล่งประกายลึกล้ำ “ถ้าคุณเป็นคนธรรมดาอย่างนายตำรวจหนุ่มคนนั้น คุณจะไม่มีวันเข้ามาถึงสถานที่นี้ได้เลย”
จริงของเขา ใกล้รุ่งเหลียวมองรอบตัว...แม้ในยามที่สมองเต็มปรี่ด้วยเหตุการณ์หนักสมอง หญิงสาวยังไม่วายเคลิบเคลิ้มกับภาพกึ่งความจริง กึ่งความฝันที่ล้อมรอบกาย
“ภูวงกำลังรอใครสักคนที่ ‘พิเศษ’ ไม่น้อยกว่าเขา เพื่อมาปลดเปลื้องเขาเป็นอิสระ...ภังคีกับผมเหมือนกลางวันกับกลางคืน เมื่อมีเวลาหนึ่ง ก็จะไม่มีอีกเวลาหนึ่ง”
“แต่ช่วงต่อระหว่างกลางวันกับกลางคืน ที่เรียกว่าสนธยาก็ยังมีนะคะ”
ชายหนุ่มส่งยิ้มกระจ่างให้หล่อน เหมือนจะล้อเลียน
“หรือไม่ก็...เวลาใกล้รุ่ง”