เรื่องย่อ

บางทีการไม่รู้ความจริงอันน่าสะพรึงกลัว ก็อาจจะดีเสียกว่า
บางอย่าง เมื่อเราค้นพบมันแล้ว ยากเหลือเกินที่เราจะผ่านมันไป และแม้ปรารถนาจะไม่รับรู้ ก็ใช่ว่าทุกคนจะสามารถ ปล่อยวาง ได้

นึกถึง ดอกไม้แห่งฟากฟ้า ที่เคยพูดกันกับแม่…
เราคิดว่า เราเป็นใครกันหนอถึงเทียบตัวเองกับสิ่งที่ล่องลอยอยู่ในจักรวาล เราเปรียบเทียบว่าเราแจ่มจรัสโดดเด่นอยู่บนฟากฟ้า สูงส่งและเฉิดฉาย และยังเป็นสิ่งที่สร้างความสวยงามให้บนท้องนภา เป็นประดุจมาลาในเวิ้งฟ้า…และเราจักอยู่เคียงกันไปเช่นนั้นชั่วนิรันดร์

บัดนี้ ฉันอยู่บนเวิ้งฟ้าแล้วนี่อย่างไร ลอยละล่องอยู่อย่างโดดเดี่ยว มิได้แสนสุขรวมกับดวงดาวอื่นๆ
ไม่เคยเห็นพระจันทร์ ไม่เคยสัมผัสดวงตะวัน
ไม่มีสายรุ้ง ไม่มีอะไรทั้งสิ้น

แท้จริงแล้ว เราก็เปรียบเสมือนบุปผากลีบบางที่ลอยควะคว้างบนฟากฟ้าแล้วแต่ลมจะพัดพา ไร้ความสำคัญ ไร้ความหมาย เป็นเพียงละอองธุลีในห้วงอากาศ

เล็กจ้อยเกินกว่าโลกจะรับรู้…

หากจะมีก็ รักของแม่ ที่มากมายเหลือคณา และหยดน้ำตาแห่งความห่วงหา ที่ทำให้ฉันรู้ว่า มาลามิได้เวิ้งว้างในห้วงนภา หากฉันยังอยู่ในดวงตาดวงใจของใครคนหนึ่งเสมอ…นิรันดร์


ในเรื่องราวความรักระหว่างแม่ลูก ที่ทั้งอบอุ่นละมุนละไม
จนสามารถครองใจใครหลายคนได้ไม่ยาก
ราม่านิดๆ ลึกลับหน่อยๆ กลมกล่อม ละมุนละไมทั้งเรื่อง