"2310 อวสานกรุงศรีฯ" เล่มนี้ อาจแตกต่างจากที่เคยรับรู้มาในประวัติศาสตร์ฉบับทางการเป็นอย่างมาก เช่น กรุงศรีอยุธยามิได้อ่อนแอในการทหาร เพราะทั้งกษัตริย์และขุนนางต่างพยายามป้องกันพระนครอย่างเข้มแข็งเต็มที่ กระทั่งสามารถต้านทานข้าศึกได้เป็นแรมปี ขณะที่บ้านบางระจันก็มิได้เป็นเพียงกลุ่มชาวบ้านที่รวมตัวกันด้วยความรักชาติ เพราะสมัยนั้นยังไม่มี "ชาติ" แต่อาจอย่ร่วมในเครือข่ายป้องกันราชธานี ที่สำคัญกองทัพอังวะก็มิได้เป็น "กองโจร" แต่วางแผนเตรียมการล่วงหน้ามาเป็นอย่างดี โดยใช้ยุทธศาสตร์ยุทธวิธีที่ไม่ใช้มาก่อน มิหนำซ้ำทหารในกองทัพอังวะจำนวนมากก็มิได้เป็นพม่ารามัญ แต่คือคนสยามและกลุ่มชาติพันธุ์ต่าง ๆ ที่กวาดต้อนกะเกณฑ์มาจากบ้านเมืองรายทางนี่เอง รวมถึงเมื่อ "กรุงแตก" แล้ว ข้าศึกคงมิได้มีเวลาเผาทำลายเมืองมากนัก ทำได้เพียงปล้นสะดมและกวาดต้อนผู้คนตามประเพณีสงครามยุคโบราณ เพราะกองทัพอังวะถูกเรียกกลับไปรับศึกกองทัพจีนที่เข้ามาประชิดชายแดน แต่ที่พระนครศรีอยุธยาหลงเหลือพียงซากอิฐหักกากปูนอย่างที่เห็นในอุทยานประวัติศาสตร์ ล้วนเป็นผลงานต่างกรรมต่างวาระของคนไทย ประเด็นเหล่านี้มาพร้อมหลักฐานใหม่และรายละเอียดอีกมากมาย รอผู้อ่านมาร่วมสำรวจและค้นพบไปพร้อม ๆ กันแล้วในเล่ม