เพียงสบตา EYE CONTACT เล่ม 1

ทันทีที่รถจอดสนิทไอ้โย่งคนที่มันฉุดผมขึ้นมาบนรถของมันก็ถอดแว่นกันแดดสีดำที่มันสวมอยู่ออกแล้วหันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าแววตานิ่งๆ แต่ทว่า ทันที่ที่สายตาของผมสบตากับใบหน้าของมันแบบเต็มๆ หลังจากที่มันถอดแว่นกันแดดออก... "หละ...หล่อชะมัด..." ทำไมหน้ามันหล่อขนาดนี้กันล่ะเนี่ย หล่อ...หล่อมาก หล่อจนผมไม่อาจจะบรรยายได้ว่ามันหล่อแค่ไหนให้ตายาเถอะครับนี่มัน

ณเดชน์ชัดๆ เฮ๊ย!! แล้วผมจะมานั่งจ้องหน้าชื่นชมความหล่อของมันทำไมกันล่ะเนี่ย ผมกะพริบตาอยู่หลายทีแล้วรีบเบือนหน้าหนีจากใบหน้าของมันก่อนจะส่ายหัวสะบัดความคิดในหัว ที่ผมชื่อชมในความหล่อของมันออกไป "ทำเหี้ยไรของมึงไอ้แว่น กูรู้ว่ากูหล่อ มองไปเหอะกูไม่คิดตังค์" "อะ...ไอ้หลงตัวเอง แล้วเมื่อกี้มึงเรียกใครว่าแว่นวะ?" "หึ อยู่กันแค่เนี้ย กูเรียกหมามั้ง"

เพียงสบตา EYE CONTACT เล่ม 2

ไม่รู้ว่าเป็นอะไรช่วงนี้ผมรู้สึกคิดถึงไอ้ซันอยู่บ่อยๆ รู้สึกดีที่มันคอยมาตามติดและก็รู้สึกแย่เวลาที่เห็นคนอื่นเข้าใกล้มัน ยิ่งตอนที่พี่เจนนี่หอมแก้มมันตอนนั้นผมโคตรจะรู้สึกแย่ หวงมันขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ ภาพนั้นมันยังติดตามผมอยู่จนถึงตอนนี้

แล้วยิ่งข้อความจากผู้หญิงชื่อดรีมนั่นอีก ที่ส่งมาหามันบอกว่าจูบเมื่อเช้ายังไม่ลืม ตรงนี้ล่ะที่ผมรู้สึกเจ็บมากที่สุด แค่คิดผมยังรู้สึกเจ็บได้มากขนาดนี้ ถ้าตอนนี้เห็นมันไปจูบคนอื่นผมก็ไม่มีทางยอมแน่ๆ เหตุผลพวกนี้ผมไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไรผมถึงได้รู้สึกแบบนี้ แต่ที่ผมรู้ได้ในตอนนี้ก็คือตั้งแต่วินาทีที่มันสวมสร้อยเส้นนี้ให้ผม ตอนที่มันขอผมเป็นแฟน ตอนที่มันบอกผมห้ามทิ้งมัน ตอนที่มันบอกว่าขาดผมไม่ได้ ผมก็อยากจะบอกมันกลับไปเหมือนกันว่าตอนนี้เอง... "กูก็ขาดมึงไม่ได้เหมือนกันซัน"