ราคาพิเศษ 330 บาท จากปกติ 360 บาท
จำนวนจำกัดเพียง 20 เล่มเท่านั้น

แถมฟรีตัวอย่างนิยาย

ZIN
ซิน

‘ซิน’ แผ่นดินผืนนี้เหมือนนาฬิกาทราย มันถูกเติมเต็มแล้วก็สูญสลายเหลือแต่ความว่างเปล่า ต้องมีคนผู้หนึ่งแบกรับบาปหนักหนาทั้งมวลนั้นเอาไว้ โลกจึงจะกลับมามีลม-หายใจได้อีกครั้ง
คนที่จะรับคำสาปและบาปมหันต์นั้น จักไม่มีวันแก่ วันตาย แต่ต้องอยู่เพียงลำพังผู้เดียว
ในอีกฟากของนาฬิกาทรายนี้ไปตลอดกาล
ตำนานปีศาจแห่งซินตะวันตก ถูกเล่าขานต่อๆ กันมาเป็นเวลาช้านานแล้ว ว่ากันว่าผู้ที่ย่างกรายเข้าไปยังแผ่นดินตะวันตกที่มืดมิดตลอดกาลนั้นจะไม่ได้กลับออกมาอีกเพราะถูกปีศาจแห่งซินย้ายมาสิงสู่ยังร่างของตน บ้างก็ว่ากันว่าปีศาจแห่งซินกินมนุษย์เป็นอาหาร และสั่งสมพลังความมืดเพื่อรอวันที่จะแหกคุกอันมืดมิดนั้นกลับมาทำลายล้างโลกอีกครั้ง ดังนั้นเหล่าผู้คนในนครซินตะวันออกจึงถูกปลูกฝังให้ทำแต่ความดี มีเมตตา และช่วยเหลือผู้อื่น เพื่อไม่ให้พลังแห่งความมืดในจิตใจมนุษย์หลั่งไหลเข้าไปหล่อเลี้ยงชีวิตของเจ้าปีศาจร้ายตนนั้น

-------------------------

ตัวอย่าง ZIN
หยดน้ำจากเส้นผมของฟาลุคกระทบลงบนแก้มใสๆ ที่มีเลือดฟาดและริมฝีปากของเจ้าชายน้อย ชายหนุ่มใช้นิ้วปาดน้ำออกไปจากทั้งสองส่วนนั้นอย่างเบามือ ร่างกายของเจ้าชายน้อยเหมือนจะร้อนขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ
“อะ... ออกไปจากตัวข้าได้แล้ว ไม่งั้นข้าจะร้องให้คนช่วย”
“ก็ข้านี่แหละที่มาช่วยท่าน”
“ช่วยที่ไหน เจ้ากำลังรังแกข้าอยู่ชัดๆ”
“ถ้าเจ้าชายไม่ซุกซน เราสองคนก็คงจะไม่มีสภาพแบบนี้หรอก”
ฟาลุคขยับลุกขึ้นก่อน จากนั้นก็ยื่นมือมาให้เจ้าชายน้อยที่ยันตัวขึ้นมานั่ง แม้จะไม่อยากยอมรับความช่วยเหลือสักเท่าใด แต่สุดท้ายเมื่อยืนประจันหน้ากันเขาก็ยื่นมือไปจับ แล้วเจ้าชายน้อยก็พบว่าอีกคนสูงนำเขาไปไกลโขแล้ว จากที่ก่อนหน้านี้ยังพอจะไล่ทัน เจ้าชายที่มีวัยสิบสามชันษานับว่าอยู่ระหว่างวัยเด็กกับผู้ใหญ่ ในขณะที่ฟาลุคนั้นเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว “เกาะหลังข้ามาเถอะ แล้วเราจะได้ขึ้นไปข้างบนกัน ป่านนี้เซรีคงร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือดแล้ว”
“ไม่ต้อง ข้าปีนขึ้นไปเองได้”
“แต่มันจะช้ามาก นี่ก็ใกล้ค่ำแล้ว เชื่อข้าเถอะ เกาะหลังแล้วให้ข้าพาท่านขึ้นไป”
“ก็บอกว่า...”
“เจรามี่”
ทุกครั้งที่ฟาลุคเรียกเช่นนั้น เจ้าชายน้อยก็มักจะยอมทุกอย่างไม่ว่าเรื่องอะไรเพราะนั่นเป็นชื่อเล่นที่เรียกกันเฉพาะคนใกล้ชิด ตั้งแต่เมื่อฟาลุคเข้าไปฝึกเพื่อเป็นทหารองครักษ์ ทั้งสองคนก็ห่างกันไป ด้วยเพราะเวลาที่ได้เจอกันน้อยลง และที่ฟาลุคต้องปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ประเพณีของราชสำนักอย่างเคร่งครัด จึงไม่อาจทำตัวใกล้ชิดกับเจ้าชายน้อยได้เหมือนเก่าแม้ว่าเขาจะเป็นคนสนิทก็ตาม
ในที่สุดเจ้าชายก็ยอมที่จะเกาะหลังฟาลุคเพื่อให้อีกฝ่ายพาปีนขึ้นไปยังขอบบ่อด้านบน ฟาลุคใช้เชือกที่เหลือปลายยาวจนจมลงไปในน้ำมาพันร่างของพวกเขาทั้งสองไว้ด้วยกันก่อนที่จะเริ่มปีนป่ายขึ้นไปด้านบน ฟาลุคนั้นคล่องแคล่วและแข็งแรง ด้วยความเร็วระดับนี้ คงเพียงไม่กี่อึดใจพวกเขาทั้งคู่ก็คงจะโผล่พ้นบ่อน้ำแล้ว และนั่นก็ทำให้เจ้าชายน้อยรู้สึกใจหาย
“ข้าตัวหนักหรือไม่”
“ไม่เลยสักนิด เจ้าชายยังตัวเบาเหมือนเคย ได้กินอะไรเพียงพอหรือไม่ในแต่ละวัน แบบนี้ก็ไม่โตสักทีน่ะสิ”
“เจ้าเลิกว่าข้าสักที ข้าเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ”
“คนที่วิ่งหนีนางกำนัลมาตกบ่อน้ำแทบจะทุกวันนี่เรียกว่าโตเป็นผู้ใหญ่แล้วอย่างนั้นหรือ”
“ข้าไม่ได้วิ่งหนีนางกำนัล แต่... แต่ข้าร่ายเวทต่างหาก”
“ร่ายเวท? เวทอะไรกัน?” คนตัวโตถามคิ้วขมวด แต่ริมฝีปากยกยิ้ม แล้วเมื่อได้ยินคำตอบสีหน้าอันตลกขบขันนั้นก็เปลี่ยนไป
“เวทที่ใช้เรียกเจ้าออกมายังไงล่ะ”
ฟาลุคหยุดปีนแล้วเอียงหน้าไปจนแก้มของพวกเขาสัมผัสกัน ส่วนริมฝีปากก็อยู่ใกล้จนหากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งขยับมันก็อาจจะแนบชิดกันเข้าก็ได้
“เป็นเวทที่มีพลังมากจริงๆ ด้วย”
“ถ้าขึ้นไปแล้ว เจ้าก็ต้องรีบกลับไปใช่หรือไม่”
“คงต้องเป็นเช่นนั้น หอพักองครักษ์นั้นเข้มงวด หากข้ากลับไปช้าข้าก็จะถูกลงโทษ แล้วข้าก็อาจจะไม่ได้ออกมาข้างนอกอีกเป็นเวลานาน”
สีหน้าของเจ้าชายน้อยหม่นเศร้าลงไปอย่างเห็นได้ชัด องครักษ์หนุ่มระบายยิ้มแล้วถาม
“ข้านึกว่าองค์ชายจะไม่อยากเห็นหน้าข้าเสียอีก”
“ข้าต่างหากที่คิดว่าเจ้าไปเป็นองครักษ์เพราะไม่อยากอยู่กับข้า”
“ท่านเข้าใจผิดแล้ว”
ฟาลุคจับมือของเจ้าชายที่สองแขนคล้องอยู่กับคอของเขา
“ที่ข้าไปสมัครเป็นองครักษ์ก็เพื่อว่าต่อจากนี้ไปข้าก็จะได้อยู่กับท่านไปตราบจนชีวิตจะหาไม่ยังไงล่ะ”
“ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าอีกไม่กี่ปีข้าก็ต้องตายน่ะเหรอ”
หัวใจของฟาลุคหล่นวูบเมื่อได้ยินคำพูดจากเจ้าชายน้อยที่ตัดพ้อชะตากรรมอันแสนรันทดของตัวเอง มือที่จับกุมไว้ก็ยิ่งกระชับแน่น
“ไม่มีใครรู้อนาคตหรอกเจ้าชาย ท่านอาจจะมีชีวิตยืนยาวกว่าข้าก็เป็นได้”
“เจ้าก็รู้เรื่องคำสาป คนทั้งแผ่นดินรู้ มันเป็นอนาคตที่พระเจ้ากำหนดให้ข้า วิคเตอร์บอกไว้”
“คำของคนไม่ว่าผู้นั้นจะเป็นใครก็อย่าได้เชื่อถือ จงเชื่อและฟังหัวใจของตัวเอง”
“เชื่อและฟังหัวใจของตัวเองอย่างนั้นหรือ?”
“ใช่”
ฟาลุคยิ้ม เขายื่นริมฝีปากไปสัมผัสกับหน้าผากมนของเจ้าชายน้อย จากนั้นก็มองดวงตาที่รื้นฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำใสๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังสะกดกลั้นความขมขื่นใจไว้อย่างหนัก เขาก็ยิ่งกระชับมือที่กอบกุมเอาไว้แน่น ก่อนจะเอ่ยวาจาด้วยน้ำเสียงเข้มแข็งออกไปว่า
“เจ้าชายเชื่อข้านะว่าท่านจะมีชีวิตที่ยืนยาว เพราะข้าจะไม่ยอมให้ท่านตายก่อนข้าอย่างแน่นอน”
องครักษ์หนุ่มพูดจบก็เริ่มไต่ขึ้นไปด้านบนอีกครั้ง ท่ามกลางสายตาของเหล่าข้ารับใช้มากมายที่ส่งมาเอาใจช่วยให้ทั้งสองคนขึ้นมาอย่างปลอดภัย