#หนังสือนิยาย #นิยายรสแซ่บ #นิยายมือสอง #นิยายทำมือ #นิยายออกใหม่ #นิยายอ่านเอง #นิยายราคาถูก #นิยายแนวตบจูบ #นิยาย #นิยายผู้ใหญ่ #นิยายรัก #นิยายไทย #นิยายมือ1

🌸🍀🌸ซีรี่ส์ชุด คนนี้ที่รัก โดย ติยากร ราคาปก 879 บาท🌸🍀🌸

🌺🌺โปรยย🌺🌺
“หยุดยิ้มโง่ๆ ซะ เห็นแล้วรำคาญลูกตา”
สายลมกอดอกปากบ่นขมุบขมิบให้คนที่กินข้าวต้มยามดึกไม่ใกล้ไม่ไกลจากคอนโดมากนัก จะกินเขาไม่ว่า แต่หยุดทำตัวเหมือนคนเมายาเสียที ในข้าวต้มลุงเจ้าของร้านแกไม่ได้ใส่กัญชาลงไปเสียหน่อย จะทำตาเยิ้มไปถึงเมื่อไหร่
“ลมน่ารักมาก”
“หยุดมองเป้ากางเกงฉัน”
“...ไม่ได้มองสักหน่อย”
“แล้วก็หยุดมองนมฉันด้วย”
“...แล้วจะให้มองอะไร อันนั้นก็ไม่ได้ อันนี้ก็ไม่ได้” หญิงสาวว่าไม่สบอารมณ์ขึ้นมาน้อยๆ แต่ยังซดข้าวต้มเข้าปากคำใหญ่ ดูท่าจะหิวจริง เห็นดังนั้นเขาจึงเลื่อนผัดยอดฟักแม้วให้คนตัวเล็กที่เงยหน้าขึ้นมายิ้มตาหยี
ตั้งแต่เขาเริ่มปลดการ์ดให้เฟรยาโปรยเสน่ห์ได้เต็มที่ เจ้าตัวก็รุกหนักหน่วง แถมยังหว่านเสน่ห์ยิ้มเรี่ยราดด้วย กลัวไม่รู้หรือไงว่าตัวเองเป็นคนยิ้มสวย
“มองหน้าฉันนี่” เขาพึมพำกอดอกแน่นขึ้น เพราะมันร่ำๆ อยากบีบแก้มนิ่ม จะคลึงให้เหมือนซาลาเปาเลย
“ลมมองเหมือนฉันเป็นของกินเลยนะ”
!!!
“แต่ฉันชอบนะ เหมือนซูชิที่วางอยู่บนผิวเปลือยของสาวๆ ไง วันหลังเล่นแบบนั้นกันไหม”
เมื่อจินตนาการตามก็อดกลืนน้ำลงคออึกใหญ่ไม่ได้ มันดูร้อนแรงและทะลึ่งหน่อยๆ
“หึ” กบทำเสียงชวนหัวเสียเหมือนถูกใจกับอาการที่เขาเป็น และกับจินตนการเลิศล้ำของสายลมด้วย ก็บอกไปแล้ว จินตนาการมีค่ากว่าความรู้
“หึอะไรมิทราบ”
“ฉันมีความสุขมากเลย ลมคิดว่าฉันกำลังฝันอยู่หรือเปล่า ช่วยบอกหน่อย”
ตาคมมองคนที่มีประกายความเศร้าปรากฏอยู่ในแววตา แม้มุมปากจะยิ้ม แต่มองไปมองมามันคือรอยยิ้มที่แฝงความทุกข์
“ใช่เธอฝันอยู่”
“...”
“ฝันที่เป็นจริงไง”

🌺🌺คนนี้ของหัวใจ🌺🌺
ควอตซ์ โรเบิร์ตโต้กำลังตกที่นั่งลำบากเมื่อดากานดา สถาปนิกสาวบวกกับนักตกแต่งภายในบอกเขาว่า ‘คุณเป็นของฉัน’ ยิ่งทำให้เขาคิดว่าเธอเสียสติไปกันใหญ่เมื่อเธอย้ำอีกว่า ‘คุณกำลังตกหลุมรักฉัน’ เชื่อก็โง่แล้ว
แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่ดากานดาพูดไว้จะเป็นเรื่องจริง เพราะเขายิ่งหนีเท่าไร ดันทุรังเอาตัวรอดจากสายตากลมใสคู่นั้นแค่ไหน ควอตซ์ก็ยิ่งถูกพันธนาการจนยากจะหนีรอด ทำไมเขาถึงกำลังจะกลายเป็นของเธอกันละ และเพราะอะไรเขาถึงตกหลุมรักผู้หญิงแสนประหลาดที่อ่อยเขาเช้าเย็นด้วยของสามอย่าง อาหารเช้า ลูกอมเนยถั่วและจดหมายรัก
เขารู้ว่ามันฟังดูตลก แต่นี่เป็นเรื่องจริง ควอตซ์ โรเบิร์ตโต้กำลังถูกไวรัสที่ชื่อดากานดาครอบงำไปทั้งตัวและหัวใจเสียแล้ว
***************************
“อยากได้ไหม”
นัยน์ตาของเขาทอประกายหลอกล่อ น้ำเสียงเชิญชวน และเธอก็อ้าปากหอบเหมือนสัตว์ที่กำลังติดกับของนายพรานอย่างจัง
“อืม อยากได้”
“งั้นพี่จะยกตัวเองให้ดา ยกให้ทั้งหมด ตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่มีตรงไหนไม่ใช่ของดา ไม่มีแม้แต่อย่างเดียว” เขากระซิบแหบพร่าเพราะมือเล็กเริ่มไล้ลงไปโดนจุดที่ไม่ควรจะไปโดน เสียงครางกระเส่าของเขายิ่งทำให้เธอกลืนน้ำลายลงคอด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย
“มาคว้าไปสินายแม่คนดี”
“...โอ้ย หัวใจฉัน” เสียงบ่นงึมงำในลำคอของเธอทำให้เขาหัวเราะสาแก่ใจแบบหอบกระสันซ่าน
“หึ ทำไม”
“มันรู้สึกดีเกินไป กำลังจะวายละ” คนตัวโตก้มลงไปจูบที่ปากเล็กบางแรงๆ จนเกิดเป็นเสียงชวนคิดลึกแล้วพึมพำ
“เดี๋ยวพี่จัดให้”
“เอาจริงเหรอ”
ร้อน...ตัวของเขาร้อนจนน่ากลัว
“ผมไม่ใช่คนที่พูดเล่นไปวันๆ นะแม่หนูน้อย ใครกันนะที่ต้องถูกทำโทษ”
เธอส่ายหัวปฏิเสธแต่เขาให้การยืนยันด้วยการยิ้มเจ้าเล่ห์แบบหมาล่าเนื้อตัวฉกาจ
“ดากานดา สกุลตรา เกมนี้คุณแพ้แล้ว”

🌺🌺คนรักของสายฟ้า🌺🌺
พ่อบอกเขาเสมอว่า เมื่อเจอคนที่ใช่ ต่อให้ต้องแลกทุกสิ่งทุกอย่างก็ต้องยอมแลก ขอแค่ได้เห็นรอยยิ้มของคนคนนั้นก็เพียงพอแล้ว

เขาน่ะหรือจะเชื่อ จนกระทั่งได้เจอเธอ มิ่งฟ้า หรือที่ทุกคนเรียกเธอว่า ‘หมอมิ่งฟ้าคนน่ารัก’ สัตวแพทย์สาวผู้กระโดดหลบเขาเป็นกระต่ายตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน จะกลัวไปทำไม เขาก็แค่อยากทำตัวเป็นธนาคารความรักให้หมอแถวนี้เท่านั้นเอง

มิ่งฟ้าเคยเจอเขามาก่อน ผู้ชายหื่นขึ้นตาที่ปล้ำจูบเธอในห้องน้ำโกโรโกโสโดยไม่สนสภาพมอมแมมเหมือนลูกหมาตกน้ำของเธอ ปล้นจูบแรกไปยังพอว่า แต่ ไอ้หนุ่มสายฟ้า คนนี้ยังกล้าขโมยความรู้สึกที่เรียกว่ารักแรกของเธอไปด้วย เจอกันอีกรอบ คิดว่าเธอจะยอมให้เขาจับกินเป็นกระต่ายเนื้อหวานหรือไง

อย่าคิดว่าผู้ที่ถูกล่าจะเป็นเธอสิ ไม่เคยได้ยินเหรอว่า ‘อ่อยมาอ่อยกลับไม่โกงนะ’ แถมคำว่าเป็นไปไม่ได้มีอยู่ในพจนานุกรมของคนโง่เท่านั้น แน่นอนว่าเธอจะไม่ยอมเป็นคนโง่ในเรื่องนี้!
------------------------
“ตั้งใจทำงานนะหมอ เดี๋ยวตอนเย็นมารับ”
ดูท่าเขาจะสนุกกับการเล่นเป็นไอ้หนุ่มชนบทขี่เวสป้าเก่าๆ มาก ทั้งที่ความจริงไม่ได้ใกล้เคียงสักนิด ไม่เชื่อก็เปิดคอมพ์แล้วพิมพ์ค้นหาเขาด้วยชื่อ ภาพที่จะเด้งขึ้นมาเป็นภาพแรกคือเขาที่ยืนพิงรถราคาแพงด้วยท่าทางกอดอก วางมาดของมหาเศรษฐีที่ยังหนุ่มยังแน่น แถมยังถือดีและหลงตัวเอง
“อืม” หญิงสาววาดขาลงจากเบาะ คนตัวโตรั้งเอวบางไว้ บีบเหมือนมันเขี้ยวทีหนึ่งแล้วเอ่ย
“กินข้าวเที่ยงด้วยนะ”
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาจงใจให้คนมองและให้ได้ยินด้วย เพื่อนร่วมงานเธอหลายคนยืนถือถ้วยกาแฟอ้าปากค้างกับภาพตรงหน้า คนตัวโตขยับจูบแก้มใสไร้เครื่องสำอางเบาๆ เธอถลึงตาให้ แต่เขากลับยิ้มนึกสนุก
“ไอ้หมาจิ้งจอก”
“ว่าไงครับ” ตาคมพราวระยับสนุกสนานกับการบอกว่าเธอเป็นของใคร แน่นอนว่าเป็นของเขา
“เดี๋ยวโทร.ไปบอก” เธอพยายามเค้นเสียงทีละคำ ดับความร้อนที่พุ่งขึ้นมาจากลำคอ กล้าดีอย่างไรถึงมาอ่อยเธอต่อหน้าต่อตาคนรอบข้างเป็นสิบ!
มือเล็กยื่นออกไปเสยผมที่ยุ่งไม่เป็นทรงให้เข้าที่ ขยับไปแนบปากกับหน้าผากกว้างแผ่วจาง นอกจากเสียงตกใจของคนรอบข้างแล้ว รู้ว่าเขาสูดลมหายใจเข้าลึก และนัยน์ตาก็เข้มจนทำให้เธอเสียวสันหลังวาบๆ
“อ่อยมาอ่อยกลับไม่โกง” หึ รู้จักเธอน้อยไป!