ขลุ่ยหยกขาวขนาดเล็กถูกยื่นส่งมาเบื้องหน้า คิ้วเด็กหญิงขมวดมุ่นอีกครั้ง จดจ้องสิ่งของในมือเขาก่อนส่งสายตาเป็นคำถาม
“ในระยะสิบลี้ หากเจ้าเป่ามันจะมีคนไปช่วยเจ้า”
หยวนมี่ฮวารับขลุ่ยนั้นมาถืออย่างรวดเร็ว หากสิ่งที่เขาให้เป็นอย่างอื่นนางคงไม่สนใจ แต่คนที่เพิ่งผ่านความเป็นความตายมาหยกๆ มีคนหยิบยื่นของเช่นนี้ให้มีหรือจะปฏิเสธ
“ท่านมีข้อแลกเปลี่ยนหรือไม่”
ดวงตาคมมองผ่านหน้ากากเงิน จดจ้องใบหน้าอีกฝ่ายแล้วยิ้มพอใจ ก่อนโน้มตัวลงจนกระทั่งใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกับนาง
“ย่อมต้องมี”
“สิ่งใดกัน”
มือน้อยเผลอกำขลุ่ยหยกแน่น หวาดหวั่นในใจว่าสิ่งที่จะต้องจ่ายให้กับเขาเป็นสิ่งแลกเปลี่ยน อาจยากเกินกว่าที่ตนจะสรรหามาได้ หากคำตอบที่ได้รับกลับยิ่งทำให้นางตกตะลึง
“ร่างกายของเจ้า”
“ตะ...แต่ข้ายังเด็กเกินไป ไม่สามารถทำเรื่องนั้นกับท่านได้หรอก ท่านไปหาความสำราญใจที่หอนางโลมสักแห่งจะไม่ดีกว่าหรือ”
“ข้าไม่ชมชอบสถานที่เช่นนั้น!!”
เสียงตวาดและแววตาเกรี้ยวกราดของบุรุษหน้ากากเงิน ข่มขู่หยวนมี่ฮวาจนใบหน้าซีดเผือด แต่จะให้นางทำเช่นไรในเมื่อร่างกายของนางเป็นแค่เด็กน้อยวัยเก้าขวบ
“ดี! ในเมื่อเจ้ากล่าวว่าตนยังเด็กเกินไป เช่นนั้นจงดูแลตนเองให้ดี เมื่อไหร่ที่ร่างกายของเจ้าเติบใหญ่เพียงพอแล้ว ข้าจะมาทวงสิทธิ์ของข้า”