งานบันทึกชิ้นแรก ที่เขียนในช่วงระหว่างปี พ.ศ.2523-2524 ซึ่งผู้เขียนยังอยู่ในช่วงที่เรียกว่า Angry Young Man อันทำให้มองเห็นสิ่งต่างๆในสังคมว่าเต็มไปด้วยความผิดพลาด ไม่เที่ยงธรรม...
.
” เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ก้านทางมะพร้าวไหวพริ้ว เป็นระลอกสลับกันด้วยแรงลมโชย เป็นลีลาแห่งความสั่นไหวที่งดงามและทำให้จิตใจของผู้ที่ได้พบเห็นพลิ้วไหวด้วยความรู้สึกด้วย น่าประหลาดที่จิตใจเมื่อครู่ยังรู้สึกนิ่งๆ เฉยๆ แต่เมื่อได้รับการกระตุ้นจากภาพที่เห็นนั้น
จิตใจกลับสัมพัสได้ถึงความงามอย่างประหลาด ใบไม้เมื่อครู่ก่อนนั้นงเองก็สงบนิ่ง แต่บัดนี้กลับสั่นไหวด้วยแรงลม เชื่อแน่ว่าในไม่ช้าใบไม้จะกลับหยุดนิ่งอีก ใบไม้ที่สงบนิ่งใบหนึ่ง ก็ยังมีอานุภาพอันอาจก่อให้ผู้พบเห็นได้รู้สึกถึงสภาวะบางอย่าง เป็นความรู้สึกบางอย่าง บางครั้งอาจเศร้าๆ โดดเดี่ยว บางครั้งก็งดงาม บางครั้งก็ครุ่นคิดลึกๆ บางครั้งก็แย้มสุข เราไม่อาจบอกได้ว่าเคลื่อนไหวคือความงาม หรือความสงบคือความงาม แต่ละสภาวะอารมณ์ ต่างก็เป็นความประจวบเหมาะและความประสมประสานอันงดงาม เฃ่นเดียวกับที่เราไม่อาจบอกได้ว่าความทุกข์คือแก่นแท้ของชีวิตมนุษย์ หรือความสุขคือสาระอันสำคัญ เพราะแต่ละอารมณ์ความรู้สึกต่างก็มีสาระอยู่ในตัวเอง….”
.
( จากบทที่ชื่อว่า “ความสุขในอนิจจัง” หน้าที่ 49-50 ของหนังสือ )