บรรเลงรมย์ เล่ม ๒ จิ๋ว บางซื่อ สำนักพิมพ์ประพันธ์สาส์นพ.ศ. ๒๕๒๒ มี ๓๘๐ หน้า

ลำนำซึ่งเทพประทาน
ก่อนอื่น ผมต้องขอขอบคุณ พร้อมทั้งขออภัยเป็นอย่างมากต่อคุณๆ เจ้าของจดหมาย ผู้กรุณาจดเนื้อเพลง "แอ่วลาว" มาให้ตามสาส์นเสี่ยงของผมความจริงผมตั้งใจจะกล่าวถึงเรื่องนี้แต่เดือนที่แล้ว ที่นี้ติดขัดด้วยเรื่องป่าเรื่องทะเล ซี่งผมฟุ้งเฟ้อเสียจนยาวเฟื้อย ครั้นจะเติมเรื่องเพลงแอ่วลาวนี้เข้าไปอีก เดึ่ยวก็จะแย่งเนื้อที่ของคนอื่นมากไป ผมจึงขอผัด เก็บมาขอบคุณกับขอโทษที่ตอบรับช้าไปเอาเดิอนนี้ อย่างไรก็ตาม โดยเหตุที่เพลงนี้มีอายุเก่าแก่ถึง ๖ แผ่นดินจึงจำกันไม่ค่อยสู้ได้ถูกต้องครบถ้วน ผมเลยต้องมานั่งประสมประเสจากฉบับนั้นบ้างฉบับนี้บ้าง รวมทั้งต้องขบคิดตีความ และชำระคำกลอนหลายฉบับนั้น เอาเอง ผิดถูกอย่างไร ผมกราบขออภัยต่อดวงวิญญาณของท่านเจ้าของเพลงไว้ ณที่นี้ด้วย
เนื้อความที่ได้ออกมาเป็นดังนี้
ฝ่ายพวกลาวเป่าแคนแสนเสนาะ นั่งฉอเลาะอยู่กับแคนแสนขยัน เป็นดวงใจยามยากจากเวียงจันทน์ตกมาอยู่เขตขัณฑ์อยุธยา อีแม่คุณเอย เฮาบ่เคยตกยากแสนระกำลำบาก ตกยากนี่นักหนา
พลัดที่กินถิ่นฐาน พลัดทั้งบ้านเมืองมา พลัดทั้งปู่ทั้งย่า พลัดทั้งตาทั้งยาย พลัดทั้งแม่ทั้งเมีย อีกทั้งมาเสียลูกเต้า พลัดทั้งวงศ์พงศ์เผ่า พวกเฮามาสูญหาย
บักไทยมันเฆีียน บักไทยมังขัง จนไหล่จนหลังของเรานี้ลาย แทบว่าจะตายเสียแล้วนี่หนาที่ในป่าดงแดน
ผ้าทอก็บ่มีนุ่ง ผ้าถุงก็บ่มีห่ม คาดแต่เตี่ยวเกลียวกลม ช่างหนาวลมนี่เหลือแสน
ระเหินระหกตกยาก ต้องมาเป็นคนกากคนแกนมีแต่แคนอันเดียว พอได้เทียวขอทานเขากิน
ตกมาอยู่ในเมือง ต้องถีบกระเดื่องกระด้อยสีซ้อมตำต้อย ตะบิดตะบอยบ่ฮู้สิ้น
ถือแต่เคี่ยวเกี่ยวหญ้า เอาไปให้ม้าของเพื่อนนี่กิน เที่ยวซมซมซานซาน ไปทุกบ้นทุกถิ่น จะได้กินก็แต่เดน
แสนอดแสนจน เหมือนอย่างคนตกนรก มืดมนฝนตก ไปเที่ยวหยกหยกถกเขมร
ถือข้องส่องคบ ไปจับกบที่ทุ่งพระเมรุ เปิ้อนเลนเปื้อนตม เหม็นซมเหม็นคาว
จับทั้งอ่างท้องขึง จับทั้งอึ่งท้องเขียว จับทั้งเปี้ยวทั้งปู จับทั้งหนูท้องขาว
จับเอากบขาเหยียดเหยียด จับเอาเขียดขายาวยาว จับมาให้สิ้น เอามาต้มกินกับข้าว เป็นกรรมของเรา เพราะได้เจ้าเวียงจันทน์ อ้ายเพื่อนเอย อ้ายเพื่อนเอย

ฟังตลอดทั้งเพลงแล้ว ยิ่งน่าสงสารพวกเชลยชาวเวียงจันทน์หนักขึ้นไปอีก แกช่างรำพันความทุกข์ยากด้วยคำง่ายๆได้เศร้าซึ่งกินใจอะไรอย่างนั้น
เดือนนี้ ผมเริ่มต้นด้วยความทุกข์ยากอันน่าเศร้าของเชลยชาวเวียงจันทร์ในรัชกาลที่ ๓ ต่อไปก็จะได้เล่าชีวิตเศร้าๆ ของคนที่ผมรักมากอีกคนหนึ่งในสมัยเดียวกัน อัจฉริยบุรุษผู้นี้หำเนิเในครอบครัวเล็กๆ ณ หมู่บ้านเซลาโซวา โวลา นอกกรุงวอร์ซอว์ ประเทศโปแลนด์ เมื่อวันที่ ๒๒ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๓๕๓ ค.ศ. ๑๘๑๐ หรือในสมัยรัชกาลที่๒ ของกรุงรัตนโกสินทร์ มีชีวิตอยู่ได้ ๓๙ ปี ก็ถึงแก่กรรมที่กรุงปารีสด้วยวัณโรค เมื่อวันที่ ๑๗ ตุลาคม พ.ศ. ๒๓๙๒ ค.ศ. ๑๘๔๙ อันเป็นปีเดียวกับที่พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวของเรา เสด็จสวรรคต
เฟรเดริค ฟรังซัวส์ โชแป็ง Frederic francois Chopin คืออัจฉริยบุรุษผู้นั้น