ชุดกินเลี้ยงในตอนกลางคืนเป็นคนละชุดกับเมื่อเช้า และเป็นคนละชุดกับในตอนรดน้ำ พริ้งฟุ่มเฟือยอย่างยิ่ง เรียกเอานั่นเอานี่ให้คุ้มกับพรหมจารีของตน
ซึ่งคุณพินิจก็ย่อมจะต้องทำตามโดยดี ทั้งที่ในสมัยนั้นผ้าหายากราวกับทองคำ
พริ้มแต่งแหม่มเต็มที่ สวมกระโปรงขายาวทั้งชุดด้วยผ้าโปร่่งบาง ซึ่งนังปริกบอกว่าอีกหน่อยจะขอเอาไปทำมุ้งกางนอนเพราะนังปริกขาดแคลนมุ้งเต็มที
ต้องปะแล้วปะอีกแทบจะกันยุงไม่ได้เลย
พริ้งจึงเป็นเจ้าสาวที่เฟื่องเต็มที่ในวันนั้น เสื้อผ้าโปร่งขาวแสนสวยนั้นประดับด้วยดอกไม้ผ้าห่างๆ กระจายทั่วตัว ดวงหน้าของพริ้งเป็นราชินีดอกไม้อื่นๆ ทั้งหมด ไม่ว่าใครก็ต้องอิจฉาคุณพินิจ
ไม่เสียทีที่รักษาความเป็นโสดมาจนเกือบจะแก่ มาได้เจ้าสวยหยาดฟ้ายาใจ ถ้าไปคว้าเอาคนไม่งามก็คงจะมีคนหัวเราะเยาะ แต่เมื่อมาได้พริ้งผู้คนก็สรรเสริญกันทั่วหน้า
พริ้งไม่เข้าอกเข้าใจการแต่งงานมากกว่าตัวจะมีผู้หาเลี้ยงและได้พ้นไปจากอกคุณประเทียบ หล่อนไม่เคยคิดถึงการบ้านการเรือนที่จะต้องปฏิบัติ
งานเลี้ยงเต็มไปด้วยความหรูหราฟุ่มเฟือย คุณพินิจสั่งโต๊ะจีนจากเหลาที่มีชื่อในยุคนั้น พริ้งไม่กินอะไรเลย จึงจะกินก็คงกินไม่ลง ด้วยความตื่นเต้นคำยอเข้าหูตลอดเวลา
เจ้าบ่าวก็หน้าบานเป็นจานเชิงด้วยความภูมิใจ