สวี่เฉิงเยี่ยนใช้ชีวิตอยู่กับนายน้อยคนโตของตระกูลเฮ่อมาห้าปีแล้ว ทุกครั้งที่ถูกเรียกหาก็ยอมทำตามสั่งทุกอย่างแม้เฮ่อหยางจะปฏิบัติต่อเขาด้วยสีหน้าเย็นชาเสมอ แต่สวี่เฉิงเยี่ยนก็ยังคงเต็มอกเต็มใจทำและคิดไปว่าตราบใดที่ตนยังเป็นคนพิเศษที่สุดสำหรับเฮ่อหยาง ก็จะละลายภูเขาน้ำแข็งลูกนี้ได้ในสักวันกระทั่งวันหนึ่งคนในดวงใจของเฮ่อหยางกลับมายังประเทศบ้านเกิด สวี่เฉิงเยี่ยนได้เห็นด้วยตาตัวเองว่าชายหนุ่มที่มักจะเย็นชาอยู่ตลอด กลับอ่อนโยนต่อหน้าคนคนนั้น ทั้งยังตระหนักได้ว่าเขาเป็นเพียงตัวแทนภูเขาน้ำแข็งย่อมมีวันละลาย แต่คนที่ละลายภูเขาน้ำแข็งลูกนี้ได้นั้นไม่ใช่เขา ในที่สุดสวี่เฉิงเยี่ยนก็อับอายเกินรับไหวจนได้สติ เขาเลือกที่จะปล่อยวาง เก็บกระเป๋าจากไปเพียงลำพังเมื่อเฮ่อหยางกลับมาพบกับห้องอันว่างเปล่า ชายหนุ่มแค่ยิ้มแล้วพนันกับแก๊งเพื่อนไม่เอาถ่านว่า ไม่เกินห้าวัน เดี๋ยวสวี่เฉิงเยี่ยนก็กลับมา วันแรกสวี่เฉิงเยี่ยนไม่ได้กลับมารุ่งขึ้นสวี่เฉิงเยี่ยนก็ยังไม่กลับมา วันที่ห้า ในที่สุดสวี่เฉิงเยี่ยนก็กลับมาเพียงแต่สิ่งที่รอเฮ่อหยางอยู่กลับเป็นเพียงร่างอันเย็นชืดของสวี่เฉิงเยี่ยนสามปีต่อมา เฮ่อหยางยังคงเป็นนายน้อยผู้สูงส่งเหนือใครของตระกูลเฮ่อคนเดิม เขาเห็นร่างอันคุ้นเคยในงานเลี้ยง จึงสูญเสียการควบคุม พุ่งตัวไปด้านหน้าด้วยความบ้าคลั่ง และมายืนอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มผมสีดำเยี่ยนเยี่ยนนายน้อยคนโตตระกูลเฮ่อผู้ไม่แยแสสิ่งใดมาโดยตลอด คราวนี้กำลังจับมือเด็กหนุ่มไว้แน่นด้วยดวงตาแดงเรื่อ กลับไปกับฉันนะ?ชายหนุ่มผมดำผู้พร่างพรายยิ้มแล้วแกะมือของชายหนุ่มออก ขอโทษด้วย คุณจำคนผิดแล้วครับ