หลี่ซีกับเหอสุยเข้ากันได้ดีมากขึ้นเนื่องจากไม่ชอบงานเย็บปักถักร้อยเช่นเดียวกัน เมื่อเดินทางถึงอำเภอเผิงไหลทุกคนก็ลงจากรถม้า หลี่ซีที่ไม่ค่อยได้ออกจากเรือนตื่นเต้นอย่างมาก ผิดกับเหอสุยที่ดูไม่ตื่นเต้นเพราะน่าจะเป็นคนที่ได้ออกจากเรือนบ่อยครั้ง เฉินอิ๋งคอยสังเกตท่าทางของคนที่ร่วมเดินทางทั้งหมด รวมถึงหลี่หัง กัวหว่านและเยี่ยชิงที่ดูแล้วไม่ใช่แค่สาวใช้ธรรมดาผู้นั้นด้วย
จากนั้นทุกคนก็ออกเดินทางต่อ ทว่าเฉินจวิ้นต้องอยู่ที่อำเภอเผิงไหล นั่นเป็นการจัดการของหลี่เหิง ที่เหล่าสตรีทั้งหมดคาดไม่ถึงก็คือขบวนเดินทางถูกลอบโจมตี เยี่ยชิงเปิดเผยตัวในที่สุดว่าตนเองเป็นวรยุทธ์และถูกส่งมาดูแลพวกนาง เพียงแค่ว่าไม่บอกว่าใครส่งมา
หลี่ซีคิดหาเหตุผลที่ขบวนเดินทางนี้ถูกลอบโจมตีได้ ด้วยหลี่เหิงต้องการยื่นฎีกากล่าวโทษขุนนางโลภมากพวกนั้น แต่ในเวลาเดียวกันก็เกรงคนพวกนั้นจะลงมือกับพวกนางตรงๆ ดังนั้นหลี่เหิงถึงได้จงใจให้หนีซื่อมารดานางพาพวกนางมาจุดธูปไหว้พระ เรื่องนี้อันที่จริงก็แค่ฉากบังหน้าเท่านั้น หลี่เหิงให้เปลี่ยนทิศทางกะทันหัน ส่งพวกนางไปยังอีกอำเภอหนึ่ง
หลี่หังให้เฉินจวิ้นกับบุตรชายคนรองหลี่เก๋ออยู่ที่เดิม น่าจะเพราะต้องการล่อลวงศัตรู เพียงแต่ว่าเขานั้นจะสามารถปกป้องคนทั้งสองได้จริงหรือไม่เป็นสิ่งที่เฉินอิ๋งเองก็ไม่มั่นใจ เฉินอิ๋งพยายามควบคุมตนเองไม่ให้วู่วามเรียกหยุดรถม้ามุ่งหน้ากลับไปยังอำเภอเผิงไหล คนพวกนั้นจะยอมทำตามคำสั่งนางหรือไม่ไม่จำเป็นต้องพูดถึง เพราะแค่เยี่ยชิงผู้เดียวก็น่าจะยับยั้งการเคลื่อนไหวของนางได้แล้ว ในเมื่อคนที่คุมหมากกระดานนี้คือหลี่หัง เช่นนั้นการใคร่ครวญตัดสินใจของเขาก็น่าจะเชื่อถือไว้วางใจได้มากกว่าการตัดสินใจของนางในยามนี้ เฉินอิ๋งจึงพยายามหักใจเป็นผู้ตามที่ดี จนกระทั่งขบวนถูกโจมตีอย่างนั้น ยามนั้นเองที่นางต้องก้าวขึ้นมาเป็นผู้นำขบวนด้วยตนเอง