ในอดีต แต้เจียวหรือสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชที่ทรงเป็นกษัตริย์เสียมหลอหรือสยาม ได้ทรงชวนคนแต้จิ๋วให้ไปทํามาหากินที่นั่น พระองค์มีบรรพบุรุษจากเมืองเท่งไฮ้ ซัวเถา พูดภาษาแต้จิ๋วเหมือนกัน ในแต่ละปีจึงมีคนแต้จิ๋วไปเสียมหลอกันมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะความยากจน แห้งแล้งกันดาร ทั้งเหตุการณ์บ้านเมืองก็มีแต่ความขัดแย้ง มีศึกสงคราม ไม่เพียงแต่คนแต้จิ๋ว คนกวางตุ้งที่ร่วมมณฑลก็อพยพไปไม่น้อย คนฝูเจี้ยนหรือฮกเกี้ยนที่อยู่ต่างมณฑล คนฮากกาหรือจีนแคะ ก็ต่างอพยพข้ามน้ำข้ามทะเลไปยังเสียมหลอกันหมด เพราะเข้าประเทศไม่ยาก เพียงแต่ซื้อตั๋วเรือแล้วไปตายเอาดาบหน้า อีกอย่าง ทางเสียมหลอก็ยินดีต้อนรับพวกเราให้ไปทํามาหากินค้าขายได้ บางคนเป็นเจ้าสัวร่ำารวยเป็นเจ้าของกิจการ… ฟ้าประทานพรให้คนแต้จิ๋ว ไปเจริญก้าวหน้าที่นั่น คนขยันทํามาหากินไปแล้วสู้ชีวิตและอดทน ไม่มีวันอดตาย บักลั้งก็เป็นหนึ่งในจํานวนคนเหล่านี้ด้วยเช่นกัน พลัน..เธอก็ได้ยินเสียงของชายคนหนึ่งพูดด้วยความปราโมทย์ยินดีว่ามีข้าวต้มร้อน ๆ ต้อนรับพวกเราด้วย ไม่ใช่มีแต่น้ำข้าวเหมือนที่บ้านเรา มีเมล็ดข้าวด้วย พวกเรารอดตายแล้วแล้วน้ำตาเธอก็ไหลรินเปี่ยมสุข… มองไปเบื้องบนเห็นแสงสีทองทาทาบบนผืนฟ้าใหม่ที่ทอแสงสวยงามจับใจ