ประเด็นหนังของผมไม่ใช่เรื่องจะมาเปลี่ยนแปลงมนุษย์หรือมีปรัชญายิ่งใหญ่ เป็นเรื่องเล็กๆ ที่ผมมีปัญหา มีคำถาม ไม่ใช่หนังสือส่งเสริมให้คนทำความดี ผมไม่มีเชื้อเพลิงนั้น เวลาทำหนัง ผมหวังแค่ให้คนที่มาดูหนังแล้วอยากทำอย่างอื่นต่อ เช่น ดูจบแล้วกลับไปนั่งเฉยๆ กินกาแฟ ดูดบุหรี่ หรือคิดถึงใครสักคน

ครั้งหนึ่งเคยภูมิใจกับการใช้สมอง แต่นานเข้าความภูมิใจค่อยเปลี่ยนเป็นละอายใจ มึงแม่งสร้างหนังฉิบหาย เติบโต มีชื่อเสียง เดินทางทั่วโลก แต่ชีวิตประจำวันซื้อเอาหมดทุกอย่าง มึงมีความคิดความอ่านมากนักใช่ไหม ลองถูกจับไปปล่อยเกาะสักอาทิตย์ มึงทำอะไรได้บ้างวะ

ผมทำหนังทุกเรื่อง ตลอดทางผมสวดมนต์ทุกวัน ไม่เคยขอให้ได้เงิน ให้ป๊อปปูลาร์ หรือขอให้ได้ไปเทศกาลหนัง ผมขออะไรรู้ไหม ขอให้กูชอบ ขออย่างเดียวเลย ผมคงทนไม่ได้ ถ้าไม่ชอบ ต่อให้ได้ร้อยล้าน

สอนให้คนกำกับหนัง มันสอนไม่ได้ ต้องทำไปเอง ล้มหน้าฟาดเอง

อย่างน้อยที่สุด : ประวัติและทัศนะในวัย <ไม่> + หนุ่มของ เป็นเอก รัตนเรือง {บทสัมภาษณ์โดย วรพจน์ พันธุ์พงศ์}

-------------------

อย่างน้อยที่สุด
ผู้แต่ง วรพจน์ พันธุ์พงศ์
สำนักพิมพ์ บางลำพู
จำนวนหน้า 302 หน้า ปกอ่อน
ปีที่พิมพ์ 2558
ISBN 9786169182658