นี่เราใช้ชีวิตยากเกินไปหรือเปล่านะ
หนังสือเล่มนี้ตั้งคำถามชวนให้คิดว่าการที่เราใช้ชีวิตอย่างขยันขันแข็ง อย่างการเข้ามหาวิทยาลัยที่ดี จบมาแล้วมีงานที่ก้าวหน้ามั่นคง จะทำให้เรามีความสุขจริงเหรอ แล้วถ้าเราไม่เดินตามเส้นทางนี้จะดูเป็นคนล้มเหลวหรือเปล่า
นี่เราใช้ชีวิตยากเกินไปหรือเปล่านะหนังสือเล่มนี้ตั้งคำถามชวนให้คิดว่าการที่เราใช้ชีวิตอย่างขยันขันแข็ง อย่างการเข้ามหาวิทยาลัยที่ดี จบมาแล้วมีงานที่ก้าวหน้ามั่นคง จะทำให้เรามีความสุขจริงเหรอ แล้วถ้าเราไม่เดินตามเส้นทางนี้จะดูเป็นคนล้มเหลวหรือเปล่า

ใช้ชีวิตง่ายๆ ก็สบายใจเหมือนกันนะ
ในสังคมของเรามักมีการจัดลำดับอยู่เสมอ แม้กระทั่งการไปดูตัวก็ยังต้องระบุเงินเดือน หน้าตา การศึกษา นิสัยใจคอ อาชีพ ฯลฯ แบ่งออกเป็นชนชั้น ผู้เขียนเกิดความสงสัยว่าตัวเองอยู่ในระดับใด ทว่าหลังจากค้นพบว่าตัวเองไม่ตรงล็อกกับชนชั้นใดเลย ก็เกิดความรู้สึกหดหู่ เหมือน ‘คนไม่มีระดับ’ และประเมินได้ไม่ยากว่าต่อไปก็คงไม่สามารถผลักดันตัวเองให้ขยับขึ้นไปสูงกว่าที่เป็นอยู่ได้ หากชีวิตมีเกรดเฉลี่ยติดตัวไปทั้งชีวิต เขาก็คงจัดอยู่ในกลุ่มคนที่สอบตก หลายคนอาจเชื่อว่า การใช้ชีวิตสนุกสนานไปวันๆ อยู่ในลำดับที่ต่ำลงไป ชีวิตที่เหลือก็คงมีแต่ความทุกข์ ไม่อยากถูกมองเป็นคนเพ้อเจ้อไร้แก่นสาร แต่ผู้เขียนอยากบอกคนที่คิดแบบนี้ว่า ลองใช้ชีวิตแบบนั้นดูบ้างเถอะ มีข้ออ้างให้ตัวเอง แต่อย่าให้ชีวิตตกลงต่ำลง จ้องมองชีวิตของตัวเอง และเผชิญหน้าดูสักตั้ง อย่ามีชีวิตอยู่แค่ให้ตรงกับค่านิยมหรือบรรทัดฐานของผู้คนในสังคมเท่านั้น เพราะเราจะรู้สึกว่าถูกไล่ต้อนไปทั้งชีวิต