มาคนเดียวหรือ ทำอะไรที่นี่ผมเหรอครับ อ๋อ! ผมจะมากวาดศาลครับ สรัลชี้มือไปที่ศาลเจ้าพ่อว่านทองทวดสร้างศาลนี้ไว้เอง ผมมาวัดทีก็มากวาดที หลวงพ่อคนก่อนคอยช่วยดูแลให้พอท่านป่วยก็ไม่มีใครทำ หลวงพี่คนใหม่ไม่ค่อยสนใจศาลนี้ ขอหวยไม่ได้ ชาวบ้านเลยไม่ขึ้นชายตรงหน้ายิ้มขำๆ เหมือนขำอะไรที่เขารู้อยู่ฝ่ายเดียวงั้นรึ เคยมาขอกับเขาแล้วไม่ได้รึไงผมเหรอ สรัลชี้อกตัวเอง แล้วหัวเราะ ยังไม่เคยครับ ไม่รู้จะขออะไรมีด้วยหรือ คนที่ไม่รู้จะขออะไร อีกฝ่ายย้อนถามยิ้มๆแสดงว่าเกิดมามั่งมีศรีสุข พรั่งพร้อมหมดทุกอย่างจนไม่ขาดแคลนสิ่งใดกระมังไม่ถึงยังงั้น หนุ่มน้อยตอบ หัวเราะเขินๆ ถ้ารวยคงไม่มาอยู่แถวนี้ผมเชื่อที่พระท่านสอนไว้ว่า อัตตาหิ อัตโน นาโถ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนผมอยากได้อะไร ผมก็พยายามทำให้ได้เอง มันก็ได้ทุกที เลยไม่ต้องบนบานไงพี่ถ้ามีคนอย่างนี้มากๆ ก็ดี เป็นที่พอใจของเทวดาสรัลหัวเราะขำงั้นรึครับ ทำไมถึงพอใจคนดีใครๆก็นับถือ รู้จักพึ่งตนเองตามที่พระท่านสอนไว้ไม่ต้องไปขอโน่นขอนี่ให้เหนื่อยแรงเทวดาโห! คุณแกพูดราวกับรู้จักเทวดา สรัลมองหน้าให้แน่ใจหน้าตาก็ดี แต่งตัวก็ดี ไม่น่าเพี้ยน แต่เอาเถอะ คนเพี้ยนมีได้ทั้งคนจนคนรวยใครหน้าไหนจะไปห้ามคนรวยไม่ให้เพี้ยนได้ล่ะ