แววพลอยอ้าริมฝีปากมองคนตรงหน้าอย่างตะลึงลาน ใบหน้าของผู้ชายที่ยืนจ้องเธออย่างจะกินเลือดกินเนื้อนั้น มีดวงตาคู่คมกริบใต้คิ้วหนาเข้มไม่เป็นระเบียบ ตาเขาดูดุดันแต่ก็น่ามองที่สุด จมูกโด่ง ไม่โด่งจนปลายคดเหมือนจมูกพวกอเมริกันทั่วไปที่เธอเคยเห็น ใบหน้าเขามีเคราขึ้นตรงแก้มและสันกราม จรดปลายคาง ดูหล่อเหลาแบบเถื่อนๆ ยิ่งมีแผลแตกที่คิ้วขวา เลือดสีแดงไหลออกมาน้อยๆ มันช่าง...
“ว่าไง!”
เสียงตะคอกทำให้แววพลอยกะพริบตาปริบ หญิงสาวมองคนหล่อที่หล่อแต่หน้า มารยาททรามแล้วชี้นิ้วจิ้มหน้าอกเขา
“ก็มาช่วยน่ะสิ ไม่งั้น นายโดนแทงตายไปแล้ว”
“ช่วยด้วยการกระโดดถีบฉันคว่ำเนี่ยนะ! เธอบอกว่าเป็นพวกเดียวกับไอ้สี่ตัวนั่น ฉันยังจะเชื่อเสียกว่าอีก”
“ฉันตั้งใจจะกระโดดถีบคนร้าย!”
ดวงตาคู่เข้มหรี่ลง ก่อนจะเปิดเสื้อหนังของตัวเอง ให้เห็นเสื้อสีขาวที่สวมด้านใน รอยรองเท้าแปะหราอยู่กลางอก
“เอ่อ...” ก็ไม่เคยนี่นา เธออุตส่าห์กัดฟันวิ่งชาร์จก่อนจะกระโดดถีบหวังผลจะทำให้ไอ้คนที่มีมีดหน้าคะมำลงแท้ๆ แต่ก็คงกะพิกัดพลาดไปหน่อย ทำให้แทนที่จะถีบคนร้าย ดันไปถีบคนที่ตั้งใจจะช่วยจนล้มลงกระแทกถังขยะทั้งคู่
“ฉันกะพลาดไปหน่อย แต่นายก็ปลอดภัยนี่ ฉันเสียอีก เจ็บตัวไปด้วย”